Als je niet graag over het weer praat, heb je het best moeilijk. Bijna iedereen wil dat. Ik probeer dat te begrijpen en dat doe ik natuurlijk ook, maar met dat begrip kan ik niets. Er is wel onderscheid tussen goed en slecht weer, als gespreksonderwerp, bedoel ik.
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Levenslied
Een tuincentrum bezoek ik met grote tegenzin. Ik moet dit nuanceren, want er zijn twee soorten tuincentra. Er zijn tuincentra die zich ver van bebouwde kommen bevinden. Daar is de natuur de baas is en gaat het alleen maar om wat er groeit en bloeit. De mensen die er werken, maken de indruk zelf ook uit de aarde in het tuincentrum te zijn gegroeid, en hebben een ernstige uitstraling. Ze beschouwen iedereen als een enorme leek met haast aanstootgevende belangstelling voor wat er onder hun handen vandaan komt. Vind ik allemaal uitstekend. Ik kom er niet graag, maar het is niet zo’n straf als een bezoek aan het andere type tuincentrum. Er klinkt bijna altijd nare muziek, vooral levensliederen, en er zijn veel te veel bijzaken voor tuin te koop, dingen die je in het andere tuincentrum nooit ziet, nee zeg. Uitsluitend lelijke spullen, geinige beeldjes, siertoestanden om in de grond te steken, ga zo maar door, zo lelijk dat je er zwaarmoedig van wordt. Het ruikt er ook naar die lelijkheid, wat komt doordat er ook geurkaarsen verhandeld worden. In zo’n tuincentrum moest ik zaterdag zijn. Ik dacht: ik ga zo vroeg mogelijk, dan heb ik daarna nog iets aan mijn dag. Zo vroeg mogelijk was záterdags vroeg, half tien. Daar aangekomen zag ik dat het pas om tien uur open was. Er waren meer mensen op het idee zo vroeg mogelijk te komen. Woedend stonden en zaten ze voor de gesloten deur te wachten. Sommigen rookten nerveus. Uit het tuincentrum klonk al een jankerig levenslied. De natuur maakt veel van ons zeer zichtbaar.
Columns
-
-
Op de hoek van de straat staat een bestelbus met zo veel reclameteksten erop dat ik er even naar toe moet om die in alle rust te lezen. Is een afwijking, misschien een ziekelijke: ik wil alles tot me nemen wat zich binnen mijn gezichtsveld voordoet. Soms lukt het niet, ben ik bl... lees meer
-
De Engelse keuken is tragisch, zo tragisch dat die ook een zekere mate van ontroering veroorzaakt. Als ik er ben, ga ik me niet aanstellen en doe gewoon mee en eet tussen de middag uit een krant melige, in oud vet gebakken frites met iets daarbij waarvan het best kan dat het ooi... lees meer
-
Graag was ik vandaag in Londen geweest. Ik heb niet veel met koningshuizen, maar houd wel van monarchistische gekte. En we weten: in Engeland kunnen ze er wat van. De mokken zijn al uitverkocht. Die mokken zijn doorgaans erg lelijk, maar dat is juist goed.
-
In de jaren zeventig lagen op veel salontafeltjes boeken van Erich Fromm, een Duits-Amerikaanse psycholoog en filosoof die ineens erg populair werd. Beroemd boek: Liefhebben, een kunst en kunde. Alleen al over die titel konden we niet ophouden. We lazen het op volle kra... lees meer
-
In mijn kindertijd hielden mijn ouders de boeken over de oorlog een beetje bij me weg. Ik schrijf `een beetje’, want ik zag ze natuurlijk wel staan, hoog in de boekenkast. Ik heb het nu over de tweede helft van de jaren vijftig.
-
Er zijn berichten die ik alleen maar signaleer zonder dat ik me erin verdiep. Dat doe ik niet omdat ik denk: dat zie ik tegen die tijd wel. Wat ik met `tegen die tijd` bedoel, weet ik niet.
-
Zondag zag ik op televisie Mia Nicolai en Dion Cooper op Schiphol. Ze hadden veel bagage bij zich en gingen naar Liverpool om ons land te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Ze zagen er ontspannen uit en dat was maar goed ook, want ze moesten verslaggevers met domme... lees meer
-
Waar ik te weinig bij stil wil blijven staan, is dat alle reclameberichten die ik in mijn mailbox ontvang, mijn eigen schuld zijn. Komt door hoe ik me digitaal gedraag, filmpjes die ik zie, informatie die ik aanvraag. Toverwoord is algoritme. In een groot en voor mij ondoorgrond... lees meer
-
Woord dat ik nog niet heb uitgesproken: spitstarief. Ik hoorde het een paar dagen geleden op de radio. Wordt over enige tijd verhoogd, in de treinen. Duurder dus.
-
Teder moment gisterochtend. Een moeder en jonge zoon hebben hun handel op een oranje laken uitgestald, vooral veel beesten die knuffels heten, maar op het moment dat ze daar liggen natuurlijk geen knuffels meer zijn, gewoon dingen die iets kosten.
-
`We komen straks even wat spulletjes brengen.’
Na zo’n aankondiging probeer ik hartelijk te knikken en ga de gang alvast leeg maken. De kwestie is de vrijmarkt morgen. Op Koningsdag is het in deze buurt drukker dan druk. Het liefst zou ik inpandig blijven, ergens in een sti... lees meer -
Op een bankje bij de voordeur van drie huizen verder zit de laatste weken vaak een vrouw. Ze moet in de tachtig zijn en ziet er als een dáme uit, meestal fleurig gekleed, het soort dame dat je ziet op bijvoorbeeld kunstmarkten in kleine Franse dorpen, wit huis in de buurt met ve... lees meer
-
Zaterdag stond ik al vroeg langs de lijn bij SDZ (Samenspel Doet Zegevieren), een zachte zonnige ochtend, jassen en truien waren niet meer nodig en hingen doelloos over de hekken. De laatste keer dat ik hier een voetbalwedstrijd bijwoonde, was het nog kil en winters, niet lang g... lees meer
-
In de supermarkt sta je in de rij voor de kassa veel meer in het volle leven dan wanneer je contactgestoord bij de zelfscanner in de weer bent. Daar kan trouwens een medewerker naar je toe komen om in je net ingepakte tas twaalf (!) producten te controleren en daarna: `Allemaal... lees meer