De straat is normaal benauwend druk, maar nu zo leeg dat oversteken een fluitje van een cent is. Als ik daarmee bezig ben, nadert er van rechts een auto, op hoge snelheid. Ik neem zelden het zekere voor het onzekere, maar wel in het verkeer en blijf midden op de weg staan.
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Oogcontact
Hufterigheid en agressie zijn helaas binnenlandse zaken. Uistekend dat de minister die hierover gaat, met voorstellen voor gedragsregels komt. Misdraagt een klant zich voor het loket? Loket dicht, politie bellen. Hetzelfde geldt in de bus. De bedreigde chauffeur moet meteen stoppen en de politie informeren. Ga zo maar door: parkeerwachters, ambulancepersoneel, min of meer iedereen die in de publieke ruimte werkt, moet aan de bel trekken. Ik heb de indruk dat het vooral gaat om mensen die in dienst van de overheid zijn, maar goed, dat zijn er nogal wat en bovendien moet je ergens beginnen. Heeft de politie genoeg personeel om trefzeker met de plannen van de minister om te gaan? Ik kan dat niet beoordelen, maar neem aan dat de bewindsman hierover heeft nagedacht. Wordt er ook gewerkt aan het gedrag aan de andere kant.? Ik heb niet veel agressie in huis, maar kan er soms wat van tot leven voelen komen als ik merk dat een ambtenaar zich krachtig verzet tegen mijn bestaan. Daar kan ik zelf ook weinig aan doen. Maar ik heb het al in de gaten als ik het loket nader. Scherp te zien is dat de ambtenaar niets wil van wat jij wilt, en je hautain zwijgend aankijkt wanneer je met enige moeite oogcontact hebt kunnen krijgen. Dan volgt de nauwelijks waarneembare beweging van het hoofd ten teken dat je iets mag zeggen als het per se moet. Omdat ik overal iets van wil maken, zet ik humor in, maar ook hier verwacht ik bemoeienis van de minister. Misschien is het idee dat wij als klanten een Rode Kaart achter mogen laten.
Columns
-
-
We zijn het stadium voorbij dat we grapjes maken over het verbod elkaar te groeten. Die grapjes zijn op. Soms zien we mensen nog met de voet en gestrekt been groeten, maar dat is een onhandige manifestatie van een behoefte waarmee we niets te kunnen.
-
Als je zo nu en dan telefonisch contact met iemand hebt, bijvoorbeeld een ambtenaar van een gemeentelijke instelling, maak je je automatisch een voorstelling van die persoon. Door hoe die praat. En wat die zegt. Tijdje geleden bijvoorbeeld, een man met wat barse, vochtige stem d... lees meer
-
Zaterdag in de vroege avond zat ik te mijmeren aan de keukentafel en vroeg ik me ineens of er nog nieuws was (dat vragen we soms: “Is er nog nieuws?”). Ik zette de radio aan en kwam terecht in een programma dat haast te vrolijk voor woorden was. Het heet Proost! en is er nog maa... lees meer
-
Woorden als `troost’ en `bemoediging’ boeten deze dagen een beetje aan waarde in. Ze worden te vaak gebruikt. Is niet erg, maar we moeten natuurlijk niet te snel denken dat het zomaar lukt, iemand troosten of bemoedigen, door alleen maar te zeggen dat je dat doet. Ik heb het nie... lees meer
-
Toen ik kind was, lag er in iedere straat waar ik vanwege mijn kindertijd doorheen liep, voor minstens een van de ramen een zieke. Om naar buiten te kunnen kijken, om nog betrokken te zijn bij een wereld waarvan die nauwelijks nog deel uitmaakte. In bijna alle gevallen was het e... lees meer
-
Een afwijking waar ik niet zonder kan en die ik daarom ook geen afwijking noem, is dat ik altijd en overal verhalen zoek. Een detail kan met me op de loop gaan, een gebaar of voorwerp, een woord dat voorbij waait, laat ik het zo samenvatten: alles. Ik schrijf vaak dat het gewone... lees meer
-
Maandag las of hoorde ik (het is veel wat ik hoor en lees) dat Margriet van der Linden die die avond haar praatprogramma hervatte, bij wijze van geruststelling zei: “Het wordt meer dan corona.” Blijkbaar willen kijkers dat, zij in ieder geval.
-
In de eerste fase van mijn vage volwassenheid deed ik veel aan zelfknip. Toen ik opgroeide gaf je met je haar een mening over het leven waarin je steeds intenser verzeild raakte. Als je het kort hield ging je graag braaf verder over de weg die je ouders bewandelden, als je het l... lees meer
-
Zappend langs radiostations kwam ik even bij een mevrouw terecht die vertelde dat het plan was dat ze zaterdagavond haar vijftigste verjaardag vierde. In een zaaltje. Met zo’n tweehonderd man, wat ik best veel vond.
-
Weer zo’n initiatief dat we innig mogen omhelzen. Het is in principe voor kinderen bedoeld: op berenjacht gaan. Het gaat hier om knuffelberen die in huizen achter de ramen te zien zijn. Je gaat met je kind of kinderen een ommetje maken en wijst dan: kijk daar! En daar zit of sta... lees meer
-
Hoewel velen van ons tijd genoeg hebben om bij veel stil te staan, lukt het niet bij alles. Zo had ik tot gisteren niet aan de Lintjesregen gedacht, eind volgende maand. Die gaat gewoon door, las ik. Alleen worden de lintjes later opgespeld. Dus als het virus is bedwongen. Je we... lees meer
-
Dadelijk moet ik op kraamvisite. Gá ik op kraamvisite, niks moeten. Toch is het een beetje zo. Zit al in het stijve woord visite verpakt. Ik ben er niet goed in. In principe vind ik alles eraan feestelijk, het nieuwe kind dat nog van niets weet, de stralende ouders, de aangename... lees meer
-
Op de middelbare school moest je bij wangedrag meestal individueel nablijven, op de lagere school was dat collectief. Een paar jongens (ik zat op een jongensschool) hadden zitten klieren en daarom mocht de hele klas een uur of langer niet lekker naar huis. Het waren vervelende j... lees meer
-
Het is waarschijnlijk een aangeboren afwijking, maar ik probeer in bijna alle omstandigheden maniakaal positief te blijven. Soms houd ik het voor mezelf, omdat ik weet dat dat béter is. Paar dagen geleden stonden er voor de kassa’s van de supermarkt lange rijen. In van die rijen... lees meer