Als vrienden hier komen eten en ik kook, weten ze dat ze niet dineren zoals ze nog nooit gedaan hebben. Wel dat ik mijn best doe. Ik hoop althans dat ze dat denken, want dat doe ik. Meer kan ik niet. Ik zeg niet `mijn stinkende best’, want van die uitdrukking houd ik niet, ook o... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Welp
Terwijl ik meeleef met de vraag of de wolf terug is in Nederland, rook ik ineens carbolineum. Ik bevind me in een omgeving waarin niets met dit product is bewerkt, nee, het is de geur van een herinnering. Ik kijk even over mijn schouder en ben ongeveer vijftig jaar terug in mijn leven, in de tijd dat ik welp was, een jonge wolf dus, een kleine padvinder. Twee keer per week kwamen we bijeen op de ruime zolder van een clubhuis. Beneden huisden de oudere padvinders, de verkenners, jongens met stoere hoeden, wij waren daar nog lang niet aan toe, vandaar de zolder. En dáár rook het zwaar naar carbolineum. Ik ben niet lang welp geweest en aan de periode denk ik niet met genoegen terug. Toen ik erbij ging, vond ik het spannend, vooral het kopen van het uniform, samen met mijn moeder. Ik geloof dat ik dacht: nu hoor ik ergens bij. Dat wilde daarvoor niet zo goed lukken. Al gauw merkte ik echter dat ik in groepsverband niet op mijn plaats was. Bovendien raakte ik niet overtuigd van het nut van standaardhandelingen, zoals het salueren of op je hurken zitten om te luisteren naar de akela. Ik voelde er geen woedend verzet tegen, maar ze verscherpten het gevoel ergens niet thuis te zijn. Pas nu besef ik dat de geur van carbolineum dat gevoel telkens weer opnieuw verlevendigt. Ik wist niet waardoor het kwam. Nu wel, nu de wolf misschien sluipend terugkeert in Nederland. Ik sluit mijn ogen en het is een heldere winternacht, volle maan en in de verte klinkt gehuil. Heeft niets met gevaar te maken, maar met melancholie.
Columns
-
-
“Zullen we even naar het afrekenpunt gaan?” Een medewerkster van de supermarkt vraagt dat. De winkel is vorige week verbouwd. Er zijn minder kassa’s met echte mensen erachter, maar wel vier nieuwe kassa’s met een scanner. Daar kun je het zelf regelen. Zeg maar: contactloos. ... lees meer
-
Tijdens zijn werkzaamheden spreekt mijn kapper altijd intens over de werking van de menselijke geest. Ik kom al zestien jaar bij hem en ben inmiddels thuisgeraakt in gebieden tussen hemel en aarde waarvan ik eerder geen weet had. Jij verlaat zijn zaak altijd met minder haar, maa... lees meer
-
Het woord kom ik soms nog tegen, maar het is alleen maar een woord. Natuurlijk, het stáát voor iets, maar ik heb er verder weinig mee. In mijn kindertijd was dat anders: lunchroom. Mijn moeder ging er weleens heen. Aan het einde van de ochtend. Daar ontmoette ze een vriendin, me... lees meer
-
Soms hoor je iets met een half oor. Ik had dat eergisteren tijdens het journaal van 8 uur. Het ging over stress bij peuters en kleuters. Daarvan was wel degelijk sprake en we moesten dat niet onderschatten.
-
Als iemand belooft voor `rust in de tent’ te zorgen, is waakzaamheid geboden. Je noemt een plek of een organisatie niet voor niets `een tent’. Op een kampeerterrein of in de stilte van de vrije natuur is een tent een voorziening die veel mensen ontspanning biedt (om heel veel re... lees meer
-
Soms zegt iemand iets tegen je dat hartstikke waar is, terwijl je het niet per se wilt horen. Hoe ga je daarmee om? Gisteren begon het met de verwarmingsketel. Toen die 4 jaar geleden werd geplaatst, zei de installateur dat het de Rolls-Royce onder de verwarmingsketels was. Van... lees meer
-
Was het niet van plan en misschien had ik het wel van plan moeten zijn, maar ik was het niet en waarom niet kan ik niet zeggen. Maar toch deed ik het! Maandag naar het eerste Sinterklaasjournaal kijken! Natuurlijk omdat ik Dieuwertje Blok graag zie. Ik vind haar enorm geruststel... lees meer
-
Tot vlak voor haar dood zei mijn moeder vaak tegen me: “Doe wel verstandig, jongen.” Nu zij het niet meer zegt, zeg ik het een paar keer per dag tegen mezelf: “Doe wel verstandig, jongen.” Er is vaak aanleiding toe, soms een ingewikkelde, meestal een simpele.
-
Nog niet zo lang geleden dacht ik aan het begin van een week als deze: ha, eindelijk weer de Sinterklaastijd! Misschien had ik zelfs zo’n Sinterklaas bij de blokkeerfriezen grappig gevonden. Op de radio hoor ik hem raar knauwen en ik begreep dat hij op klompen liep. En ik herinn... lees meer
-
Natuurlijk koop ik de heruitgave van het witte album van The Beatles, The White Album, vijftig jaar geleden verschenen, en nu in een versie die de opnamen van toen het meest recht doen. Dat laatste heb ik van horen zeggen, ik moet nog luisteren.
-
Weten we nog wanneer Halbe Zijlstra de politiek moest verlaten? En waarom ook alweer? Dat laatste herinner ik me nog maar vaag. Iets mooier gemaakt dan het was, leugentje. Maar wanneer? Ik dacht dat het lang geleden was, ergens vorig jaar. Is niet zo, begin dit jaar.
-
Gelukkig vindt 90 procent van het Nederlandse volk dat het echt niet kan, filmen bij ongelukken. Ik had verwacht dat minder mensen er een punt van maakten en moet uitkijken dat ik in sommige opzichten niet al te pessimistisch word.
-
Dat ik ineenkrimp, is te veel gezegd, maar ik heb het er niet zo op als iemand zegt naar Appie te gaan, in plaats van naar Albert Heijn. Bieb vind ik ook moeilijk, maar dat komt omdat ik bibliotheek een mooi woord vind.
-
Hij was er altijd ineens, een man, nooit een vrouw. De meester zei: “Nu allemaal naar buiten voor de foto!” Dan liepen we de klas uit, blij dat er iets anders gebeurde dan tijdens de rest van de schooldag. Even niet opletten en netjes zitten (want dat moest enorm: netjes zitten)... lees meer