Bekertje

Er zit een verhaal in mijn hoofd, een lang verhaal, zeg maar een roman, en dat popelt zo dat ik er overal aan zit te schrijven. Natuurlijk vooral in mijn werkkamer, maar ook in het openbaar vervoer of als ik ergens moet wachten. Ik krijg er energie van waarmee ik bijna niet uit de voeten kan.
Ik moet in een polikliniek zijn voor een routinedingetje en meld me bij de balie. De vrouw die daarachter zit, zegt: “U wordt zo geroepen. Gaat u maar daar naast die mevrouw zitten. Is gezellig. Kunt u een babbeltje maken.” In de wachtkamer zit inderdaad één mevrouw. Is de wachtkamer daardoor minder gezellig? Kan een wachtkamer dat trouwens zijn? 
De mevrouw ziet er nogal deftig uit en leest streng een krant, maar ze heeft ook gehoord wat de baliemedewerkster zei: dat ik naast haar ga zitten en dat we dan een babbeltje maken. Ik ga niet pal naast haar zitten, maar twee stoelen verder. We kijken elkaar aan. Ik geloof dat we de behoefte hebben te zeggen dat een babbeltje niet per se hoeft, zij heeft de krant, ik een aantekenboekje dat onrustig in mijn binnenzak zit. Als we iets zeggen over een babbeltje dat we niet willen, is dat dan ook een babbeltje?
Ik weet niet eens een sterk onderwerp voor een babbeltje. Ja, het warme weer, maar dat is er niet in de wachtkamer. De voetbalvrouwen?
Ook vraag ik me af of de baliemedewerkster het babbeltje had gesuggereerd als ik 20 of 30 was geweest. Het lijkt me leeftijdgebonden. Ik voel me ineens ouder dan ik ben, ik heb ook de indruk dat mijn haar zich losmaakt van mijn schedel, gelukkig drink ik geen plastic bekertje koffie want dan zou ik vast morsen.
Horen babbeltjes ook bij de sociale vaardigheden die het leven makkelijker maken? Vind ik nu niet.