Bonanza

De Nijmeegse hoogleraar Bas Bloem en zijn team zeggen dat Poetin loopt zoals hij loopt, om zijn hand bij zijn pistool te houden. Dus in een holster op of in de buurt van de rechterheup. Als hij loopt is zijn linkerarm wel in beweging, maar de rechter- hangt stram naast zijn lichaam. Engelse collega’s van professor Bloem dachten eerst aan Parkinson, maar toen ze Poetin wat beter bestudeerden, wisten ze al snel dat het dat niet kon zijn. Premier Medvedev loopt ook zo. Andere mannen in dezelfde sfeer ook. De manier van lopen hoort bij hun keiharde training: iedere moment kan er een vijand opdoemen, je moet er dus voor zorgen dat je in een flits je vuurwapen paraat hebt. Hééft Poetin daar een revolver hangen? Daar gaat professor Bloem niet over, maar waarschijnlijk niet. Om hem heen bevinden zich genoeg beveiligers, maar het gaat om het idee. Ik vind het prettig dat men zich in de medische wereld over deze kwestie buigt. De boog kan niet altijd gespannen zijn. Het is dus een zeer mannelijke manier van lopen. Jongens (en meisjes) van nu spelen geen `cowboytje’ meer, wat komt doordat er op tv geen cowboyfilms meer te zien zijn, althans nauwelijks. In mijn jeugd hadden we Rawhide, Bonanza, The Virginian, ga zo maar door. Wij in het oosten keken ook naar de Duitse televisie: am Fuss der blauen Berge – dat was een Amerikaanse serie, maar alles moest daar in het Duits. Wat in die series vertoond werden, deden wij na. Op onze verjaardag en met Sinterklaas kregen we een cowboypak en grote zilverkleurige klapperrevolvers. Onze straten waren de stoffige straten van een kleine cowboystad. We verdeelden ons in goeden en slechten, maar het kwam erop neer dat iedereen dood moest. Op school hadden we uiteraard ons cowboypak niet aan, maar we liepen erbij alsof dat wel zo was. Zoals Poetin, zal ik maar zeggen. Je voelde je er zekerder door. Soms loop ik nog zo. Daar betrap ik me dan op.