In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Dagtaak
We zagen ze allemaal, de beelden van de eerste vaccinatie in de landen om ons heen, triomfantelijke beelden die ons met geruststelling mogen vervullen, maar zelf deinsde ik telkens een beetje terug. Moet er niet aan denken om als kwetsbare oudere met de halve wereld als getuige een injectie toegediend te krijgen. En dat er dan applaus komt.
Ze hadden allemaal een mondkapje voor, die kwetsbare ouderen, je kon dus niet heel goed zien hoe ze keken, maar ik dacht uiteraard aan hoe ik zelf kijk tijdens een prikje. In mijn kindertijd werd dan altijd tegen me gezegd dat ik een flinke jongen moest zijn. Ik wilde niets liever dan dat, dus deed mijn uiterste best me als flinke jongen te gedragen. Ik hielp mezelf door me te concentreren op het woord `flink’, wat dan een uitermate woord wordt. Spreek het maar een paar keer achter elkaar uit. Soms kreeg ik na de prik het compliment waarnaar ik snakte: “Klaar is Kees. Ja, je bent echt een flinke jongen.” Hoe oud was ik? Jaar of zes, denk ik.
Daarna werd het een dagtaak om flinke jongen te blijven. Ben daar nog steeds mee bezig, hoor het me zelfs hardop zeggen: “Kom op, flinke jongen zijn.” Moet ik bijvoorbeeld een gesprek aangaan waarin ik absoluut geen zin heb. Of de band van mijn fiets oppompen in hevige winterse regen.
Qua injecties lukt het me nog steeds niet goed. Ik kan zelfs niet onbevangen gadeslaan hoe iemand een spuit krijgt. Kijk ineens enorm naar buiten of verdiep me als een gek in een boek.
Tijdens mijn vaccinatie zal deze flinke jongen graag aan de praat gaan. Iets als: “Zo, nu begint er een ander leven.” Of ik de hulpverlener daarna een hand mag geven, geen idee. Zou ik graag doen. Ferme handdruk. En dan snel weg.