Dingetje

In mijn directe omgeving leest niemand Libelle. Ik geloof niet uit principe, maar men komt er niet toe. Daarom kan ik het ook niet hebben over de 85steverjaardag van het tijdschrift dat het nog steeds goed doet, beter dan Margriet. Ik las vorige week een interview met de hoofdredacteur van Libelle, Hilmar Mulder, en die zei dat de Libelle-lezer iets vlotter is dan die van Margriet. Zelf houd ik van vlot.
De laatste keer dat ik een nummer onder ogen kreeg, is misschien wel 15 jaar geleden. Ik kreeg het toegestuurd, omdat er een kort verhaal van me in stond. 
Het gesprek over de vraag naar dat korte verhaal herinner ik me nog. Ik werd gebeld door een vrolijke vrouw die zei dat ze vier Nederlandse schrijvers hadden uitgezocht om eenmalig iets voor Libelle te doen. We hadden het even over dat verhaal, hoe lang het moest zijn, het honorarium. Toen zei ze: “Nog een dingetje. Liever geen seks en gevloek. Daar houdt onze doelgroep niet van.” 
Een afwijking van me is dat ik dan meteen aan het tegenovergestelde denk: zou er een vrouwenblad bestaan waarvan de lezers dol zijn op seks en gevloek? 
Ik zei dan ze zich geen zorgen hoefde te maken. Ze zei: “Dat dachten we al.” Of ik blij moest zijn met die gedachte, wist ik niet. Ook zei ze: “We vinden het fijn als we kunnen lachen, maar dat is u wel toevertrouwd.” Die verantwoordelijkheid bedrukte me meteen.
Toen ik begon aan dat verhaal stuitte ik op een probleem dat bekend is: als iets niet de bedoeling is, krijg ik er juist zin in, maar ja, het kon dus niet, daarom kwam ik ook niet echt op gang.
Het nummer van Libelle waarin het verhaal staat, moet ik bewaard hebben, maar ik kan het nergens vinden. Ik ben er wel nieuwsgierig naar.