Doel

Was lang geleden, maar ineens word ik voor de supermarkt, min of meer voordat ik er erg in heb, staande gehouden door een jonge vrouw die met een stralende glimlach zegt: “Mag ik u vragen hoe u over vlees denkt?”
Ik denk dan veel tegelijkertijd, bijvoorbeeld dat die vraag me al eens eerder is gesteld, ook hier voor de supermarkt, en ook wat ik alweer moet doen om onder een gesprekje uit te komen, maar vooral dat het de laatste tijd weinig voorkomt dat je op straat over een goed doel moet praten. De vraag hoe ik over vlees denk heeft immers vast met een goed doel te maken. Zoiets vraag je niet zomaar.
Dan schiet me te binnen hoe ik moet handelen, ik zeg: “Sorry, ik heb nu verschrikkelijke haast. Graag een andere keer.” Dat laatste meen ik niet en terwijl ik me uit de voeten maak als een man die verschrikkelijke haast heeft, gromt er een schurend schuldgevoel in me: die vrouw staat daar niet voor haar lol, het is bovendien zinvol van gedachten te wisselen over de rol van vlees in ons leven en waarom zou ik niet met een kleine financiële bijdrage een mooi doel steunen? Die laatste vraag ontzenuw ik: mijn bankafschriften negeer ik meestal, maar als ik er zo nu en dan toch naar kijk, zie ik dat ik best veel geef aan goede doelen. Ik voeg er onmiddellijk aan toe: van harte. Maar er hoeft er niet per se nog een bij te komen.
Het schuldgevoel zeurt bij mij altijd lang door.
Als er iemand aanbelt vanwege een nobele organisatie ga ik meteen voor de bijl. Lukt me niet te zeggen dat ik op het punt sta de deur uit te gaan, want ik weet niet hoe ik moet kijken bij die woorden. Maandag zei een jongen een keer of tien “Toppie” terwijl hij mijn gegevens noteerde. Daar doe je het ook voor!