Dorst

Soms verdwijnt er iets waarvan ik niet wist dat het nog bestond. Gisteren las ik over het einde van de Tupperware party. Zeker ruim vijftig jaar niet meer aan gedacht, terwijl ik waarschijnlijk wel van die plastic bakjes in huis heb. Ze zijn voor in de ijskast, maar het kan best zijn dat er een op een verre plek op zolder staat, vol spijkers of dingetjes die ik niet kan benoemen.
In mijn kindertijd was er een Tupperware party bij ons thuis. Dan kwam er een vrolijke en energieke vrouw de spullen demonstreren én gul verkopen. Mijn moeder had een stuk of tien vriendinnen uitgenodigd. Ze was de dagen ervoor licht nerveus. 
Was `iets nieuws’ die bakjes. Denk ik graag aan terug, niet speciaal aan die Tupperware party, want daar weet ik niets van, ik was er niet eens bij (‘niets voor jou, jongen’), maar aan al die nieuwe dingen voor in huis, dingen van de nieuwe tijd. Die komen er natuurlijk nog steeds dagelijks bij, want de tijd wordt iedere seconde weer nieuw, maar ze veroorzaken niet meer die vrolijke spanning van destijds.
Ineens schiet me een nieuwigheid te binnen waarover ik niemand meer hoor: melk in plastic zakken, 1 liter. Ik heb het over de fase tussen melk in flessen en melk in kartonnen verpakking. Bij de plastic zakken hoorde een blauwe plastic kan. Pas als de plastic zak in die kan stond, mocht je er een punt af knippen om de melk eruit te schenken. Niet eerder! 
Sensationeel was het een volle dichte zak van grote hoogte ergens heen te gooien, graag in de buurt van een nuffig meisje. Puike explosie! Deed je uiteraard met een vriendje en kon alleen als je ouders niet thuis waren. Later zei je dat je die zak had leeggedronken. Dorst! 

“Goed zo, jongen. Gezond!”