Dromen

Gisteravond keek ik niet naar het programma Het mooiste meisje van de klas. Ik weet dat het fascinerend kan zijn, maar van al die uitzendingen zag ik tot nu toe soms alleen een fragment. Vind het te confronterend. In de klassen waarin zat, op de lagere en middelbare school, waren geen meisjes. Jongensscholen immers, katholieke. In 1970 kwamen er ook meisjes op, maar toen zat ik voor de tweede keer in de vijfde van het gymnasium en zou ik nog een paar keer moeten blijven zitten om de meisjes mee te maken, maar dat was lastig en aan de horizon straalde het vrije volle leven.
Uiteraard zag ik mooie meisjes van naburige scholen en van sommigen van hen stelde ik me voor dat ze in dezelfde klas zaten als ik. Dat ik ze onopvallend kon gadeslaan terwijl ze over een wiskundig vraagstuk gebogen zaten. Misschien was mijn leven dan anders verlopen. Niet dat ik ze had kunnen helpen bij dat vraagstuk, maar na afloop van de les had ik kunnen zeggen dat ik het óók moeilijk vond. En er waren vast mooie meisjes geweest die zich aangetrokken hadden gevoeld door stamelende jongens die gewoon toegaven dat ze iets moeilijk vonden.
Alleen in dagdromen had ik met hen te maken. Die innige dromen zorgen ervoor dat de lange schooldagen iets sneller voorbijgingen. Maar daardoor kwam ik natuurlijk niet dichter bij hen in de buurt.
Maandag zag ik in De Vooravond twee mooiste meisjes van de klas die al hoofdpersonen waren geweest. Ze vertelden wat het programma met hen gedaan had. Een ken ik. Ze schrijft boeken en we zitten bij dezelfde uitgeverij. Daar kom ik haar soms tegen, vrolijke en ook troostrijke momenten. Maar ja, te laat. Verzucht ik tot mijn spijt steeds vaker, over veel meer: te laat.