Eend

Als gevaccineerd persoon denk ik te weinig na over problemen die niet-gevaccineerden veroorzaken en tegenkomen. Dat ik op de huid van de tijd leef, is dus iets wat ik mezelf wijsmaak. Zo wist ik niet dat veel middelbare scholen afzien van hun traditionele buitenlandse reis. Leerlingen die niet gevaccineeerd zijn, zouden niet mee mogen. Dat was makkelijker, voorkwam gedoe. Maar dat mag niet van het ministerie van Onderwijs. Dus daarom maar niet op reis.
Ik begrijp nu dat de meeste leerlingen dat korte buitenlandse reisje beschouwen als het hoogtepunt van hun schoolleven. Ik spreek soms een leerkracht die mee is gegaan om de gang van zaken te begeleiden. Het duurt altijd even voordat ze er woorden voor hebben.
Ik zat op een voorname middelbare school, het Canisiuscollege te Nijmegen, maar daar was geen sprake van zo’n reisje, terwijl het instituut toch geleid werd door geleerde paters die erg hechtten aan onze oriëntatie op de wereld om ons heen. 
Het enige buitenlandse tripje moesten we min of meer zelf regelen, maar het was wel verplicht. Twee maanden voor het eindexamen gingen we naar het Duitse Kevelaer, niet ver over de grens, een plaatje waar Maria vereerd werd. De bedoeling was dat we daar gingen bidden voor het welslagen van dat examen. Nogmaals: verplicht. Het was 1972. 
Een van ons had een auto, een Deux Chevaux, een fragiele Eend, en daar zaten we met zes personen in. Bij de grens informeerde de douane bars waar de reis heenging. Een van ons antwoordde iets te parmantig dat we op bedevaart waren. We moesten onmiddellijk uitstappen en werden enorm gefouilleerd, de auto ook.
Paar maanden begonnen we met diploma een nieuw leven. Dat weer wel. Ons hoogtepunt.