Eieren

Nooit te snel denken: wat raar. Niet oordelen over iets wat je niet begrijpt, want hoe kún je daarover oordelen, dat kan toch alleen over wat je wél begrijpt. 
Gisteren dacht ik weer sterk aan mijn opvoeding. Mijn ouders zeiden dat soort dingen vaak tegen me. Lange tijd waaiden die zacht om je heen, maar langzamerhand voegden ze zich toch in je gedachten over het leven, je eigen leven, de levens van anderen. 
Gisteren hoorde ik de op de radio dat het druk was op de woonboulevards. Is vaak met Pasen aan de hand. Het weer speelt hierbij geen rol. Je zou zeggen dat het op regenachtige paasdagen niet verrassend is, maar er viel geen regen tijdens de afgelopen paasdagen, integendeel. Het heet recreatief winkelen. Het is een dynamiek die me bedrukt, maar wie ben ik? Ik heb nog nooit recreatief gewinkeld, wat weet ik ervan? Ik ben ook maar één keer op een meubelboulevard geweest, in de herfst van 1998, ik moet er dus geen praatjes over hebben. 
Wel probeer ik me voor te stellen hoe het gaat. Vader, moeder en kinderen zitten aan het ontbijt. “Wat gaan we vandaag doen, jongens?” En dat iemand dan oppert: “Naar de woonboulevard.” 
Zaterdag las ik een interview met een blije bedrijfsleider uit die branche. Hij heeft kunststof eieren in zijn winkel gehangen, met daarin kortingsbonnen. Die eieren heten dan ook kortingseieren. 
Als ik zoiets lees, voel ik lichte schaamte, en de verte gromt de slappe lach, maar weer heb ik makkelijk praten want ik voel tijdens de paasdagen niet ineens de dringende behoefte aan een nieuwe zithoek of poef. Terwijl ik altijd van harte verzucht dat met Pasen de zomer in het jaar komt, en meer licht. Dat er even een nieuwe tijd is. Waarom dan geen nieuwe bank?