Energie

Het einde van de Golden Earring was onvoorstelbaar. Afgelopen dagen is er veel over gezegd en geschreven, natuurlijk. De aanleiding is tragischer dan het gevolg, want het slotakkoord kon niet zo heel ver weg zijn, maar graag had ik meegedaan met het applaus. Het liefst in een niet al te grote zaal, zodat je echt in de buurt van de band bent. Ik ging er bijna altijd heen als ze in de nabije omgeving waren.
Gitarist, zanger en oprichter George Kooymans is niet dood, maar zal waarschijnlijk niet meer zingen en gitaar spelen, ik denk dat dat voor hem min of meer hetzelfde is als dood zijn. Misschien had hij trouwens niet geweten hoe hij afscheid had moeten nemen. Ja, buigen, zwaaien, gitaar (laten) opbergen, jongens van de band omhelzen, klaar, naar huis, groot glas wijn. En dan misschien werken aan een soloplaat. Hij maakte er twee, de eerste was goed, de tweede allerminst, de beste zit er zeker nog in. Zijn stem is in zijn genre een van de prachtigste, met van die mysterieuze innigheid.
Ik hoor tot de jongens en meisjes die met de Earring opgroeiden en heb al hun platen, dat niet alleen, ik luister er nog regelmatig naar en krijg er altijd energie van. 
Daar begon het mee, met die energie, toen ik ze in 1966 zag optreden in Nijmegen op Plein 1944, ze hadden toen nog een –s achter hun naam. Ik was bijna 14 en zij maar een paar jaar ouder. Ik schreef er al eens over: “En ik stond daar, bedeesd scholiertje met grote dromen, het liefst wilde ik ook in zo’n band, maar daarvoor zat ik helaas niet op het Canisiuscollege. De avondzon boven de stad was diep oranje. The Golden Earrings speelden ons allemaal de hemel in.”
Vanaf die avond hoorden ze bij mijn leven. Verandert ook niet.