Fris

Voor de persconferentie vorige week van de premier en minister Hugo was al bekend dat kappers weer open mochten. Dus die middag belde ik naar mijn kapper. Of ik mocht komen? Ik dacht: moet er bovenop zitten, want er is vast een wachtrij tot laat in de lente. Hij zei dat ik de volgende dag moest terugbellen, want hij wilde wel helemaal zeker zijn. Inderdaad, tijdens de persconferentie werd duidelijk dat het mocht. Ik belde de dag daarop de kapper die zei: “Kom morgen maar.” Was dus vorige week, terwijl het officieel pas vandaag mag. Ik sprak dus een illegale bijeenkomst af, maar misschien wilde mijn kapper wel `een statement’ maken: nu is het wel genoeg, waarom nog een week wachten?
Ik was zijn eerste klant, na ruim twee maanden dus. Mijn kapper knipt niet alleen, hij vertelt ook graag over de invloed die lichaam en geest op elkaar hebben, over zijn standpunten ten aanzien van het politieke landschap en als er nog tijd over is: klassieke muziek. Meestal is er geen tijd over. 
De kapper wekt de indruk dat hij over deze kwesties een gesprek voert, maar dat is niet zo, hij is vooral zelf aan het woord, wat verder niets geeft, want ik bevind me toch in een zwakke positie tegenover een spiegel die die positie nog zwakker maakt.
Aan mijn kapper was sterk te merken dat hij ruim twee maanden niet gesproken had boven en rond de hoofden van zijn clientèle. Hij moest het allemaal inhalen en deed dat gejaagd en met volle inzet, maar kwam nog tijd tekort. Normaal ben ik er een halfuur, nu stond ik pas na anderhalf uur buiten, bekaf en helemaal klaar om de rest van de dag diep zwijgend alle sociale contacten uit de weg te gaan. Wel met een fris koppie! Fier op weg naar de nieuwe lente.