Gek

Nog steeds ben ik dagelijks blij dat ik ben opgevoed met de instelling dat je niet moet klagen over zaken of gebeurtenissen die niet te veranderen zijn. Behalve dat het dus zinloos is, zorgt geklaag voor een lelijk geluid. En er is al genoeg lelijkheid in de wereld en daarover mag je trouwens best klagen.
Wat de dekselse zomer vandaag weer aanricht, geen idee, maar bij ieder woord over de hitte, moet ik een beetje gapen, van verveling, terwijl ik me in principe nooit verveel, maar dan juist, gelukkig maar even. 
Wel weer amusant vond ik de medemensen die vorige week deden alsof er niets aan de hand was, die zeiden je niet te begrijpen wanneer je te kennen gaf dat je het warm had. “Hoezo warm?” En dat dan moeten uitleggen! En dat nog doen ook!
Uiteraard was het goed als zo iemand zei: “Denk eens aan de mensen die op daken aan het werk zijn, of de straat repareren of putten leegscheppen.” Zo zijn er nog wel meer mensen aan wie je dan kunt denken, heel veel meer.
Wat ik zelf prettig vond en vind is dat geen last heb van de zomerterreur die het beste valt weer te geven met het zeurzinnetje: “Dat jij binnen zit!” Telefoontje van vrienden die aan de waterkant toeven en op het punt staan in een bootje te stappen. Of ik ook zin heb? Heb ik, maar ik blijf liever in de koelte van mijn werkkamer waar ik bovendien met iets bezig ben wat ik einde van de zomer af wil hebben. “Dat jij binnen zit! Met dit weer! Je lijkt wel gek!” Maar gelukkig was de hitte zo hevig dat het nu mocht. En ik hoefde ook geen terrasje te pakken. Ik houd van kleine terrasjes in de schaduw van platanen, maar ja, de meeste terrasjes zijn niet zo. Uitdrukking zegt genoeg: terrasje pakken. Terrasje lijdt daaronder.