Geluiden

Altijd als de Nijmeegse professor Roos Vonk van zich laat horen, spits ik graag de oren. Hoogleraar psychologie is ze. Nu heeft ze een boek over samenwerken geschreven. Titel: `Collega’s en andere ongemakken’. Ik ga er meteen van knikken, zonder dat ik weet waarom, want ik heb een eenpersoonsbedrijf. Misschien knik ik daarom. Misschien is het opluchting, omdat ik binnen dat bedrijf met niemand rekening hoef te houden. Roos Vonk geeft tips om op de werkvloer te overleven. Ik heb er een paar gelezen en weer geknikt. Ook komt ze met een rijtje van de grootste ergernissen, waaronder zeuren en continu met de hakken op de vloer tikken. Ik steek de hand even in de boezem van mijn eigen bedrijf. Maak ik hinderlijke geluiden? Dat van die hakken zou ik ook niet verdragen. Wat ik een even hinderlijk geluid vind, is fluiten zonder te fluiten. Sommige mensen doen dat. Ze verplaatsen lucht dat nog net geen fluiten is. Daar word ik ont-zet-tend zenuwachtig van. Dat geluid breng ik zelf dus niet voort. Wel hoor ik mezelf praten, tegen niemand dus, ja, tegen mezelf. Kan ik hinderlijk vinden, vooral als het raar wordt, zoals: `Efkes dit dingetje dingesen.’ Zeker dat `efkes’. Of iets te vaak zuchtend `poepoe’ zeggen, zonder dat ik weet waarom ik `poepoe’ zeg. Of na een telefoontje: `Zo, nu wil ik even dood zijn.’ Zei ik gisteren, En ik hóórde het. Ben toen snel naar de bedrijfskantine gegaan. Daar maak ik werk van de sfeer en val ik mezelf niet lastig. Van Roos Vonk mag je niet te lang over akkefietjes blijven dooremmeren.