Gevallen

Altijd schrijf ik erover op een van de eerste dagen van het nieuwe jaar, maar nog nooit raakte ik er een aan. Nu moest ik wel, want het was gevallen en kon niet meer overeind gekomen. Ik heb het over het vleesgeworden goede voornemen, in dit geval een te zware man in een fonkelnieuw lichtblauw trainingspak en op sportschoenen die een dure indruk maken. Dit soort mannen zie je vaak in het straatbeeld als het jaar pas begonnen is. Meer mannen dan vrouwen. Vrouwen rennen vast ook vanwege januari, maar die hebben de neiging zich te onttrekken aan de openbaarheid en beleven hun voornemen in de vrije natuur. Mannen hebben de openbaarheid nodig, waarschijnlijk om de ernst van het voornemen te versterken. Nu is het ook nuttig want ik kan me om de gevallen man bekommeren. Hij heeft zijn rechterkuit vast en kijkt beklagenswaardig. Ik wil geen overbodige vraag stellen en maak het begin van een hulpverlenend gebaar. Hij is jonger dan ik, maar lijkt ouder. Hoe ik zoiets vaststel, weet ik niet, maar ik doe het graag. Hij wil zich oprichten en ik steun hem daarbij. Hij zegt: `Had ik niet moeten doen.’ Ik knik, want we moeten veel niet doen. De man zegt dat hij zijn vrouw beloofd heeft binnen twee maanden vijf kilo af te vallen. Ik zie dat er daarna nog voldoende over is. Lopen gaat nauwelijks. Ik vraag of hij niet even naar huis moet bellen. Ja, nee, zijn mobieltje ligt thuis, want hij heeft zijn vrouw beloofd het ding niet voor ieder wissewasje te pakken. Wissewasje – een woord dat meestal tot nadenken stemt. Volgens mij is zijn goede voornemen te leven zoals zijn vrouw van hem verwacht. Heeft voor- en nadelen. Ik ondersteun hem naar huis, wat geen lange wandeling is. Zijn goede voornemen heeft 200 meter geduurd. Aan het eind van die 200 meter opent zijn vrouw kordaat de deur. Ze zegt: `Ik zei nog zo: je moet het rustig opbouwen!’ Ook het woord `opbouwen’ stemt vaak tot nadenken.