Gevoel

Beschamend bericht: zangeres Melanie uit Arnhems hotel gezet. Wil het eigenlijk niet weten, maar goed, je leest het. Lang geleden dat ik een liedje van Melanie heb beluisterd, sympathiek repertoire.
Aanleiding was ruzie over een steak. Die aten zij en haar zoon in dat Arnhemse hotel en daar hadden ze klachten over. Biefstuk bakken is een vak apart.
Ik hoorde de vraag al: “Alles naar wens?”
Was dus niet zo. Hele kunst dat te zeggen. Als je voorzichtig moppert, krijg je: “Ik zal het doorgeven aan de keuken.” Meestal hoor je nooit hoe je klacht daar leeft.
Maar goed, Melanie en haar zoon krijgen nieuwe steak. Ook niet oké, rauw. De manager van het hotel vindt van niet, want: zelf gebakken wegens gebrek aan personeel. Kán, maar dat zegt helaas niets over kwaliteit van het vlees. (Kenners denken meteen aan Fawlty Towers!) Ruzie. Politie. Melanie (75) op straat. Zoon geboeid naar politiebureau.
Misschien allemaal enorm terecht, maar zo ga je niet met bejaarde zangeressen om. Hun liedjes maken onze levens mooier.
Zelf liep ik gisteravond aan Corry Konings (71) te denken. Was op het perron van station Maastricht. Mij komt een jonge vrouw tegemoet, een werkneemster van de NS, dat zie je aan de kleuren van haar jasje, blauw en geel, aan de ene hand een emmer, in de andere een zwabber. Ze heeft de trein schoongemaakt. Haar blonde haar heeft ze in een staartje op haar hoofd getrokken. Dat beweegt parmantig in de herfstwind. Ze zingt Ik heb een heel apart gevoel vanbinnnen. Van Corry Konings, wie weet dat niet, best oud, jaren zeventig.
Ik ken de tekst. Ik zing die zacht mee: Als ik jou aankijk, lieve schat. Corry zou het waarschijnlijk niet overkomen, gedoe over vlees. Nee zeg!