Graag

Dagelijks zijn er geuren die herinneringen oproepen. Een verflucht die ik moeilijk kan omschrijven en ik denk meteen aan het huis van mijn grootouders, een nieuw huis aan de rand van een bos. Of de geur van verse koffie en gebakken eieren: het is zomer, we staan op het punt naar een verre vakantiebestemming te rijden, de auto is ingepakt, we lopen te popelen, nog snel iets eten. Het is nooit een geur die je kunt opzoeken, ineens is die er, je wordt er door overvallen, haast altijd aangenaam. 
Joe Biden, oud-vicepresident van de Verenigde Staten, wil meedoen aan de presidentsverkiezingen van 2020 (wat verheugen we ons daarop!), maar misschien moet hij dat voornemen op zijn buik schrijven, want in 2014 heeft hij aan een vrouw geroken en haar een kus op het achterhoofd gegeven. De vrouw zegt dat het geen seksueel wangedrag was, maar toch. 
Joe Biden erkent dat hij een tactiel persoon is, maar zijn grenzen strikt te kennen. 
Ik beken het maar meteen: ik ruik ook graag aan vrouwen. Kussen op het achterhoofd is weer een ander verhaal, maar ruiken, ja. Ik doe het wel zo dat vrouwen het niet in de gaten hebben. Niet dat ik stiekem wil zijn, nee zeg, maar ik breng mijn neus niet naar het lichaam van de vrouw met wie ik in gesprek ben, of die ik passeer. Ik ken mijn manieren en vang de geur op, dat is het. 
Meestal hebben vrouwen die geur subtiel op zichzelf aangebracht, waarom zou je er dan niets aan mogen beleven. Ik ruik de zee, bijvoorbeeld, of een avond in de lente of een tuin kort nadat het heeft geregend, of het friszoete begin van een warme dag. Ik ruik het niet alleen, ik bén daar ook, het zijn momenten die ik voor geen goud wil missen. Ik heb het érg vaak hartstikke druk.