Groen

Hoe om te gaan met vakantieverhalen? We kennen het allemaal:  iemand een paar weken niet gezien en ineens is die er weer, veel te bruin en veel te fris. Je moet iets zeggen, en daar begint het al, althans voor mij, maar nu zeg ik erbij dat ik in deze kwestie niet de makkelijkste ben. Graag zou ik iemand zijn die dwars door een open deur banjerde met een overbodige vraag: `Ben je met vakántie geweest?’ Dan zijn er twee mogelijkheden: de ander knikt blij en steekt meteen van wal en voordat je het weet ben je in slepend vakantieverslag beland waarin voorlopig geen eindstreep te zien is. Of de ander knikt alleen maar en moet jij het zijn die dan een tweede vraag stelt: `En?’ 
Als vakantieganger moet je daar zelf een beetje in oefenen. Mijn bevriende buurman kwam gisteren terug uit Frankrijk en tja, wat wil je nog weten over vakantie in Frankrijk? Mijn buurman heeft een beetje hetzelfde als ik, en zonder dat ik iets hoef te vragen zegt hij: `Het water in het zwemband was groen.’ Ik herhaal: `Groen?’ Hij knikt en zegt: `Algen.’ Zo vervelen we ons niet.
Ik ben een groot voorstander van zo kort mogelijke vakantieverhalen. Opgestoken duim kan genoeg zijn, behalve als zich iets heeft voorgedaan wat ronkend om reproductie vraagt. Laten we wel wezen: wat interesseren ons die leuke restaurantjes, die leuke marktjes, dat leuke strandje of die leuke oude gebouwen? Ja, om er zelf te zijn. Dat wel natuurlijk. Maar je hoeft heus niet ontzettend gerekt te ondergáán dat je er juist niet was, maar je vrienden wel. En die daarom braaf de thuisblijvers bedienen. In 9 van de 10 gevallen luisteren we uit beleefdheid. En de meeste vakantieverhalen worden ook uit beleefdheid verteld. Zo zijn we.