Groente

Altijd wil ik dat de stilte in de wachtkamer van de huisarts iets met me doet, alleen weet ik niet wat. Ik probeer in gedachten verzonken te raken, maar als ik om me heen kijk lukt dat niet. Natuurlijk kan ik mijn ogen sluiten, maar dan is de kans groot dat ik in slaap val, en het lijkt me sterk ontregelend om gewekt te worden door de huisarts of een van mijn medepatiënten. 
Gisteren begon het te regenen toen ik erheen fietste, en niet zo’n beetje ook. Als je dan in de wachtkamer staat uit te druipen, is het net alsof je door de stilte daar nog natter bent. Ik ga aan de tafel vol oude en gehavende tijdschriften zitten en dan zegt een man tegenover me: “Regen is leven.” 
Ik kijk hem aan, een man met een net iets te rood gezicht en grijs haar in een staart, jaar of zestig. Ik knik, maar de man ziet dat ik hem niet verstaan heb of niet begrepen, daarom herhaalt hij, op strenge toon: “Regen is leven.” 
Weer knik ik. Als iemand iets zegt wat ik niet verwachtte, denk ik graag: er zit iets in. Zo knik ik. De man heeft een prooi, de stilte om ons heen maakt hem niets uit: “Uiteindelijk worden we er allemaal beter van.” 
Ik heb het tijdschrift Happinez voor me gelegd, het zomernummer van vorig jaar. Ik sla het open en kijk geconcentreerd naar niets. De man zegt: “Het is goed voor de groente. En die is dan goedkoper in de winkel.” 
Ik steek mijn duim omhoog: lekker, goedkope groente. De man zwijgt nu en rolt een sigaret, die hij teder in zijn pakje shag opbergt. Er komt een statige vrouw binnen die nogal deftig, niet al te hard klaagt over het weer. Ze gebruikt het woord `potverdikkeme’. De man zegt: “Regen is leven.” Ze kijkt geschrokken naar de man en zegt weer: “Potverdikkeme.”