Groepsproces

Ben je ongezellig als je niet wist dat er een nostalgiezender was? ONS is de naam. Ik kan die vraag niet bentwoorden, maar weet het nu wel, omdat ik las dat Ron Brandsteder terugkeert op de buis. Daar dus. 
Ron Brandsteder was lang populair, maar de laatste keer dat ik hem zag was tijdens een amusementsprogramma waarin volwassen mensen in een reusachtige kom soep werd gekieperd. Daar stond Ron Brandsteder lachend bij te zingen. Of alleen maar te lachen kan ook. Vaag herinner ik me een lied dat `Engelen bestaan niet’ heet. Dat hoorde volgens mij bij die soep. 
Wanneer het was, weet ik niet meer, maar wel dat ik in die tijd een groot verzet voelde tegen de werkelijkheid. Dat programma hielp me niet een andere kant op.
Op ONS gaat hij met alleenstaande vijftigplussers op kampeerreis door Denemarken. En die vijftigplussers komen dan ineens met wildvreemde mensen in een tent te liggen. Hoe gaat dat dan? Dát is het programma. Ik verzin het niet. Ron Brandsteder noemt het een `boeiend groepsproces’, ik citeer: “In het begin ontstonden er ruzies, bij het afscheid vloeiden er traantjes.” Ik ben al enige tijd vijftigplusser, waarschijnlijk vind ik het daarom een fascinerende gang van zaken. Niet dat ik mee wil of ook maar een seconde naar het programma zal kijken (dan liever die tomatensoep), nee, ik vraag me af hoe bedenkers van verstrooiing op zoiets komen. Wat is op de brainstormsessie de beginvraag? “Jongens, als we denken aan eerst ruzie en een tijdje later traantjes, wat schiet ons dan te binnen?” Ook fascineren me de kijkers hiernaar, want die zullen er vast zijn, anders komt zo’n programma er niet. Kijk je omdat je het zelf niet hoeft mee te maken? Vanaf 10 oktober. Herfst!