Happen

Soms is het lastig als ik niet weet wat ik van iets moet denken. Van laagdrempeligheid bijvoorbeeld. Moeten we daar altijd voor zijn? Een drempel hoeft niet erg te zijn, al is het alleen maar omdat je dan weet dat je ergens komt waar je eerst niet was, en dat dat niet vanzelfsprekend is. Je denkt even over de drempel na. Als een drempel verhindert wat normaal zou moeten zijn, is het een ander verhaal. Dan ben ik er weer niet voor. Ingewikkeld is het.
Ik denk eraan nu duidelijk wordt dat musici niet meer gratis willen optreden, musici die klassiek repertoire ten gehore brengen. Vaak studeren ze nog op het conservatorium, niet altijd. En dan zijn er dus  de lunchpauzeconcerten. Mensen kunnen daar gratis heen. `Binnen lopen’ heet het. Niet iedereen heeft geld om een kaartje te kopen voor een concert in een concertzaal. Die kaartjes zijn meestal duur en het is helder uit te leggen waarom. 
Met die gratis lunchpauzeconcerten krijgt iedereen de gelegenheid enzovoort. Ik ga er ook weleens heen, even weg uit de orde van de dag. Je hoeft er niet lang over na te denken, er is immers geen drempel of een lage, dus je bent, erg genoeg, zo weg als je er niet veel aan vindt. Dat wil niet zeggen dat de musici er geen baat bij mogen hebben. Behalve dat ze kunnen doen wat ze het liefst doen.
Altijd zie ik mensen die de lunchpauze letterlijk nemen en een zak met boterhammen uit de rugzak ritselen. En die eten ze dan ook op, boterhammen met rucola en bieten, grote happen en dan lang en intens kauwen, want dat is gezond. Ondertussen toveren de musici Bach uit hun instrumenten, in diepe concentratie, maar die boterhammen zien ze heus wel. Is dat náár dan? Ja. Ook daarom: niet voor niets!