Hartje

Wat ik jammer vind is dat iets van belang al zo ruim van tevoren wordt aangekondigd. Ik heb het niet over grote gebeurtenissen in de grote wereld, maar wat in de media valt te beleven. Een onthullende documentaire wordt voor uitzending in minstens twee praatprogramma’s behandeld. Ik noem maar wat. Zelf hecht ik eraan vól verrast te worden. Dan heeft de verrassing ook meer zeggingskracht. 
Zo wist ik paar weken geleden al dat er in de Donald Duck `een lesbisch stel’ zou figureren. Een meisje had begin dit jaar in het jeugdjournaal geklaagd dat er nooit homoseksuele ouders in Duckstad te zien waren. De makers van het vrolijke weekblad trokken zich dat aan en beloofden beterschap. Ik nam er kennis van, maar sloeg de informatie niet op.
Ik lees al een jaar of 60 iedere week de Donald Duck, een van mijn vensters op de wereld. Donderdag viel nummer 15 van dit jaar op de mat. Kijk ik ook altijd naar, naar het weeknummer, en donderdag besefte ik dat het jaar begint op te schieten, een kleine gedachte, maar die mogen er ook zijn. 
Als kind las ik het blad altijd meteen. Nu ik al een tijdje geen kind meer ben, stel ik het uit. Ik ga ervoor zitten nadat ik hard aan iets gewerkt heb, ik moet het verdiend hebben.
En pas op bladzijde 41 schoot me het lesbische stel te binnen, want het zat daar te eten op een terras. Tussen de twee vrouwen was een hartje getekend. Ik wilde er iets over denken, maar deed dat niet. Wel keek ik naar Donald. Die lag ongemakkelijk in een winkelwagentje dat in razende vaart een helling af sjeesde, richting terras. Daarvan zou binnen een paar seconden niets overblijven. Ja, wanorde en leegte. Misschien moet bij M of Jinek besproken worden of dit een statementis.