Herfstregen

Soms heb ik zin in een conservatief standpunt. Nu bijvoorbeeld: ik ben er heel erg op tegen dat er een kinderversie van de fatbike komt. Tot mijn schrik ben ik het eens met minister Madlener, maar dat is echt maar voor héél even.
De fatbike voor volwassenen is een voertuig waartegen ik verzet voel, omdat de meeste fatbikerijders proleterig gedrag vertonen. Ze kunnen ontzettend harder dan mensen die niet op een fatbike zitten, en willen dat graag op volle kracht laten merken.
Veel kinderen hebben de neiging het gedrag van volwassenen te imiteren, wat begrijpelijk is, want zo hebben ze het gevoel serieus te worden genomen, en dat is dan weer een misverstand.
Nu ga ik mijn conservatieve standpunt onderbouwen: kinderen moeten eerst maar een tijdje op een gewone fiets in de weer zijn geweest. We weten allemaal dat het goed is voor ons karakter is: geen zin hebben naar school te gaan en zeker niet op de fiets en dat toch moeten, wind tegen, herfstregen fel in je gezicht, met het vooruitzicht straks ook weer terug te moeten en dan is de wind vast gedraaid. En thuis de opluchting als het allemaal achter de rug is. Bij opluchting hebben we altijd baat. Dan ontstaat er ruimte in je gedachten, er komt meer leven in.
Van fietsen krijg je ook iets terug als het lekker gaat, bergafwaarts, wind in je rug, je dénkt er niet over te stoppen, de wijde wereld lonkt, de horizon heeft open armen.
Op kinderfatbike kun je als een kind iedere afstand in een vloek en een zucht overbruggen. Door je snelheid zie je ook veel minder onderweg. Je passeert een vriendje op een gewone fiets. Normaal zouden jullie samen rijden en nieuwe avonturen bespreken. Je weet dan nog niet wat je mist. Dat komt later pas.