IJsberen

De SIRE (Stichting Ideële Reclame) voedt ons al jaren op, niet gaan schreeuwen tegen elkaar, niet met alcohol achter het stuur, mensen helpen die hulp nodig hebben, dat soort gedrag. Niet iedereen komt daarop, dus nuttig. 
Gisteren begon een campagne die ons moet aansporen kapotte spullen niet meteen weg te gooien, maar die een tweede leven te gunnen. Doel van de campagne is dat we ons bewust zijn van de waarde van die spullen.
De spotjes zag of hoorde ik nog niet, maar ik ben het met alles van de SIRE eens. In mijn geval scheelt het dat ik veel spullen menselijke eigenschappen toedicht. Een scheermesjeshouder die het mesje niet meer klemvast houdt, hoeft niet weg. Ik spreek het dingetje zelfs even toe: “Je hebt het altijd zo goed gedaan, al die vroege ochtendenden. Je mag best nog een tijdje blijven liggen in de badkamer.” Een tweede leven zit er niet in, dat is goed aan het simpele apparaatje te zien. 
Het huis kan dan gaan lijken op de winkel van Malle Pietje en ik wil wel kunnen blijven ijsberen.
Ik betreur het vaak dat ik niet handig ben. Een stekker weer laten functioneren lukt nog wel, maar dat is het ongeveer. (En dat dan ook aan iedereen laten zien!) Elektrische apparatuur wil ik best repareren, maar ik weet nooit waar ik moet beginnen met nadenken over die ingreep. Met een schroevendraaier paraat zit ik een tijdje stoer naar het apparaat te staren. Mijn bevriende buurman is ontzettend handig en in zijn hoofd tuimelen effectieve inzichten over elkaar heen, maar ik voel vaak sterke vraagschaamte. 
En als je met kapotte broodrooster terug naar de winkel gaat en moet uitleggen wat er dan precies kapot aan is (“Hij roostert het brood niet”), ben je meteen enorm zielig.