Instelling

Werd ik gisterochtend wakker in een ander Nederland? Terwijl ik antwoord zocht op die vraag, verdwaalde ik in een herinnering. En was weer terug in mijn schooljaren, mijn gymnasiumtijd op het Canisiuscollege in Nijmegen, tweede helft jaren zestig. Behalve dat je je door je leerplicht heen ploeterde, kon je ook lid worden van diverse clubs en clubjes. Je mocht natuurlijk zelf weten of je dat deed, maar het was toch min of meer verplicht. Als je er vanaf zag, konden je rapportcijfers er gehavend uitzien. 
Mij staat een clubje bij waar je geleerd werd toespraken te houden. Retorica – dat is het woord. Uiteraard kreeg je instructies, maar je moest al snel op een klein podium gaan staan. En je onderwerp kreeg je een paar dagen ervoor op: De Rol Van De Geschiedenis In Ons Dagelijks Leven. Of: Was Jezus De Eerste Provo? Of: Wijsheid, Een Kunst Of Kunde. 
Je lag er dus wakker van. De bedoeling was dat je je toespraak goed aankleedde, liefst met citaten die je in de lessen Latijn was tegengekomen. En het moest gewichtig klinken. Daar hoorden ook gebaren bij, met je armen en handen. Je concentreerde je zo op die gewichtigheid dat je woorden alle richtingen opwaaiden. Zwetend zakte je na afloop het podium af. 
Het kwam door de toespraak van Thierry Baudet waardoor die herinnering me opeiste. Hij zakte bepaald niet zwetend in elkaar, maar lang geleden dat ik zo’n protserige toespraak meemaakte. Je hoorde wat hij deed om te zeggen wat hij zei. Zoals je bij een slecht acteur de regieaanwijzingen ziet. 
Nee, dan de andere toespraken. Niemand had eigenlijk verloren. Prima instelling. Vaak hoorde ik het woord `knokken’. Fijn woord om een paar keer in je gedachten uit te spreken. Knokken.