Kaarslicht

In een toespraak hoorde ik iemand geprezen worden als `wereldburger’, een typering waarvan ik meteen in de houding ga staan. Dat zei ik na de toespraak ook tegen iemand die naast me stond. En die zei: “Ja, je moet leren mondiaal te denken.” Ik knikte bedrukt. 
Soms wil ik graag een man van de wereld uithangen, maar dat is iets anders dan wereldburger zijn. Een man van de wereld hoeft niet mondiaal te denken. Als je voor een vol terras losjes in een lage auto zonder dak kunt springen, over het gesloten portier heen, ben je al een heel eind. Dat laatste heb ik weleens geprobeerd en gelukkig zat er een dokter op dat volle terras. 
Mondiaal denken wil ik ook graag, maar ik weet niet goed hoe ik daarmee moet beginnen. Ik lees internationale tijdschriften, volg het internationale nieuws, maar als ik aan tafel iets zinnigs moet zeggen over het dreigende conflict tussen Iran en de Verenigde Staten, vraag ik verzorgend of ik nog wat te drinken moet halen.
Ik zet een stapje terug: voel ik me Europeaan? Zou handig zijn als ik volgende week zinnig naar het stemlokaal loop.
Ik geloof dat ik stoer doe alsof, maar als ik op een productieve Europese gedachte moet komen, ren ik met een raar schepnetje achter iets aan wat ik niet kan vangen. Maar of ik me nou een enorme Nederlander voel waarin de stem van het water en laaglandse winden ferm tekeergaan, nou nee, ook weer niet. 
Dinsdag gaf onze premier in een toespraak op een school in Barendrecht Thierry Baudet een paar draaien om de oren. Binnenkort gaan ze duelleren. De premier noemde Baudet een zolderkamergeleerde die bij flikkerend kaarslicht van alles bedenkt. Ik heb niets met Baudet, maar zo’n zolderkamer spreekt me aan. Die kaars ook.