Kannetje

Pikante kloosterseks. Nonnen met blote borsten. Deze woorden pluk ik uit de maandagkranten. Paul Verhoeven heeft een nieuwe film en dan lees je altijd van alles over seks, want daar is iets mee wat je niet weet voordat je de film gezien hebt. Benedetta is de titel van de film over een non die in de ban komt van ontregelende visioenen en ook nog verliefd wordt op een andere non. Film is al een paar jaar aangekondigd. De thematiek interesseert me niet enorm, maar toch verheug ik me erop, ik houd van het werk van Verhoeven, van zijn brutaliteit, zijn krachtige manier van vertellen. In dit geval werkt ook mee dat de Virginie Efira de hoofdrol speelt, een actrice die ik innig bewonder.
Terwijl ik erover las, vroeg ik me af hoe het zit met de nonnen in mijn leven. Ik herinner me er maar één en stel ook meteen vast dat ik me nooit heb afgevraagd hoe ze er zonder kleren uitzag.
Als de meeste katholieke jongens was ik tijdens mijn lagere schooljaren misdienaar. Ik diende in de kapel van de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Nonnen zwaaiden daar de scepter. Volgens mij in de hele kliniek, zeker in de kapel die erbij hoorde. De non die ik bedoel, leidde de misdienaars op, een beetje bittere vrouw. Onder haar gezag leerde ik teksten in het Latijn van buiten, zonder dat ik van a tot ze begreep wat ze betekenden. Die teksten hadden een sterk ritme. Om je dat eigen te maken sloeg ze tijdens de lessen de hele tijd met haar vlakke hand op tafel. Ook was er aandacht voor de wijn waarvan de pater tijdens de mis ritueel enige slokken nam. Die zat in een kannetje. “Daar mag je nooit uit drinken! Nooit! Hoor je dat goed? Nooit!” Weer de vlakke hand hard op tafel. Daarmee begon er veel.