Kijken

Zeg ik vaak “Dat is niet uit te leggen”? Meestal heb je er dan geen zin in. Of is het te veel moeite voor een uitleg die waarschijnlijk nauwelijks indruk maakt. 
Ik had het gisteren over het televisieprogramma Top of Flop, uit begin jaren zestig. Herman Stok overleden, daar denk je dan automatisch aan. We hadden, meen ik, net televisie thuis. Zoiets is al moeilijk uit te leggen. Ik probeerde gisteren aan iemand van de generatie na de mijne duidelijk te maken wat voor programma het was. Dus dat er een jury was die naar een liedje luisterde. Dan kwam er een oordeel over en Herman Stok rinkelde een bel als het liedje goed werd bevonden, en bij afkeuring kneep hij in een toeter. 
“O ja. En daar keken jullie naar?” 
Ik knikte. Had net zo goed op de radio gekund, maar blijkbaar hadden we al behoefte aan bekende gezichten.
Ik was nog net te jong om jongere te worden genoemd, maar de eerste uitzending zag ik, op mijn verjaardag, 9 december 1961. Die keek ik even terug, een gedeelte. Was vergeten dat Ria Valk toen al populair was, maar dat was ze. Ze zat in het panel en Herman Stok stelde haar voor: “Ria Valk. Moet ik meer zeggen?” Naast haar zat Thom Kelling, “de zanger van het Zuid-Amerikaanse lied”. Ik dwaalde razendsnel door mijn herinneringen, maar Thom Kelling kwam ik niet tegen, maar ik merkte dat het me zestig jaar later beviel dat iemand “de zanger van het Zuid-Amerikaanse lied” werd genoemd.
Wat me helder bijstaat is dat ik het bijzonder vond mensen te zien die naar muziek luisterden terwijl ze werden gadegeslagen. Dan kijk je anders dan wanneer je gewoon maar kijkt. Nee, naar een onzichtbaar punt in de verte. Je doet je best zo te kijken. Vreemd kwetsbaar ja.