Klembord

In mijn buurt worden zo nu en dan scènes voor films opgenomen of reclamespotjes. Daarover krijgen we een brief waarin uitgelegd wordt waarmee we allemaal rekening moeten houden. Brief eindigt met de belofte dat het ongemak zoveel mogelijk beperkt wordt en ook worden we bedankt voor ons begrip. Zie je ook weleens bij werkzaamheden op snelwegen staan, bord met daarop dank voor ons begrip. Soms vraag ik me af of ik dat begrip heb, maar ik doe er niet moeilijk over, blij dat ik word bedankt.
Vorige week werd er om de hoek weer gefilmd en toen mocht ik mijn straat niet in. Daar gebeurde verder niets, maar een ruw besnorde man in geel jack was onverbiddelijk. Ik zei: “Maar ik woon daar.” Hij pakte met grote tegenzin een apparaatje waarin hij onverstaanbaar begon te praten. Even later arriveerde er een nerveuze vrouw met een klembord die zei dat ik door mocht lopen.
Deze week zag ik vaak beelden uit Zandvoort. Ook van verstoorde dorpsbewoners die in de war om zich heen keken omdat ze niet wisten wat verboden terrein was en wat niet. Ik begrijp hun irritatie. Zelf kan ik bij zo’n man in geel jack uitroepen: “Wat is dat dan voor een film?!” Maar de Zandvoorters weten wat het probleem is en sommigen van hen kunnen de woorden Grand Prix niet meer horen.
Dit weekend voel ik opluchting omdat ik daar niet ben. Je moet leren van zoiets te genieten. 1. Dat je daar niet woont. 2. Dat je je auto niet in Beverwijk op een gereserveerde plek (inloggen!) moet parkeren om je dan op een reserveerde zetel in een pendelbus te laten vervoeren naar een gereserveerde fiets waarop je naar het evenement rijdt waar je dan een tijdje met open mond naar snelverkeer mag kijken. Daarna weer terug.