Knoflook

Vaak denk ik: Houdt het nou nooit op? Uitroepteken erachter. Over sommige hete hangijzers schrijf ik niet eens meer. Komt door schaamte. 

Eerder deze week lees ik dat schoolboeken wemelen van achterhaalde stereotypen. En schoolkinderen krijgen daardoor een verkeerde kijk op de wereld. Ik zag een paar voorbeeldzinnetjes: “Annemarie bakt taarten.” En: “Ahmed verkoopt shoarmabroodjes.” Foute mededelingen, want: achterhaalde stereotypen. Vrouw. Allochtoon.
Hier om de hoek is een shoarmatent, als ik die voorziening zo mag noemen, en de baas heet inderdaad Ahmed. Leuke man. Geweldige broodjes. Iets te veel knoflook in de saus, maar dat geeft niet. Ik vind hem geen achterhaald stereotype. Vindt hij ook niet van zichzelf. Heb ik hem gevraagd. En hij vroeg “Sta ik in schoolboeken?”  
Ik ken ook een Annemarie die graag taarten bakt. Ze werkt voor een kinderprogramma, dus voor de doelgroep die gevoelig is voor achterhaalde stereotypen. 
“Houdt het nou nooit op?”
Door me dat af te vragen dacht ik ineens, echt waar: Ben ik zelf niet een achterhaald stereotype? Man, ver in de middelbare leeftijd, die zich opwindt over geneuzel over schoolboeken. Kan nauwelijks koken, ja, paar dingen, nasi, gehaktballen, scholletje. Doet haast nooit de was. Komt slecht uit zijn woorden in winkels waar hij een reparatie aan de orde wil stellen. Vaak een wat logge motoriek. Zit graag in een hoekje van een stil café, met kranten van papier. Sportschool waar hij over de sportschool zeurt. Kijkt zogenaamd geen televisie, maar weet heel goed aan welke programma’s hij zich ergert.
Ik heb het aan Ahmed gevraagd. Ook aan Annemarie: “Vind je me een achterhaald stereotype.” Die vraag vond ik plotseling zeer zielig.