Kussens

Toen deze nieuwe eeuw nog niet zo lang aan de gang was, werd ik gebeld door Yarden. Dat had ik eerst niet in de gaten, wat ook kwam door de vriendelijke vrouw die zei: “U hebt aangegeven te willen praten over uw uitvaart.” Ik verzonk meteen in de vraag waar ik dat aangegeven had, aan wie en waarom. En voordat ik er erg in had, was ik vragen aan het beantwoorden als: “Wilt u begraven of gecremeerd worden?” Een nuttige kwestie natuurlijk, maar op dat moment had ik veel anders aan mijn hoofd. “Verwacht u meer dan 50 gasten bij uw uitvaart?” Ook dat is niets voor mij, zo’n vraag. Ik verdwaalde in vreemd gepieker, waardoor de mevrouw van Yarden alle ruimte kreeg. En ineens werd er een polis naar me gestuurd. Toen ik weer bij zinnen was, deed ik er verder niet aan mee.
Het is maar goed ook, lees ik nu. De cake is inmiddels geschrapt en mijn intimi krijgen een naheffing. De directeur van Yarden heeft uitgelegd waarom en die uitleg snap ik ongeveer. Niet waarom de dienstverlening (dat woord viel vaak) zo kostbaar is geworden.
Misschien is het reëel, maar ik zou zo graag zien dat het eens sterk werd verhelderd.
Het onderwerp werd uiteraard in het journaal behandeld en toen was er een zorgvuldige mevrouw te zien die kussens in een uitvaartzaal neerlegde. Ik meen dat ze iets zei waarin `knuffel’ voorkwam. “Voor de kinderen,” zei de mevrouw. Daarna zagen we een keurig verpakte man die plechtig theelichtjes aanstak in een bak vol zand. En ik dacht: waarom allemaal zo lelijk? En waarom is die lelijkheid zo duur? Natuurlijk schoten me ook de woorden `luxe broodjes’ en luxe noten’ te binnen, aanduidingen die rare razernij in mij veroorzaken.
Een frisse wind, alsjeblieft een frisse wind.