Lak

Sinds dinsdag ligt op mijn bureau een lijstje van tien woorden waaruit we het Woord van het Jaar mogen kiezen, woorden die dit jaar (even) gangbaar zijn geworden. Geen van de tien onthield ik en nu ik ze opnieuw lees, vind ik geen van alle interessant. Ik weet zelfs niet eens wat `boektokken’ is. Heb het ook niet opgezocht. Zelfde geldt voor `emojibaby’, geen idee. Ook een vraagteken achter `bofbelasting’, hoewel er een vermoeden wakker wordt. Woord heeft iets aardigs door die twee b’s en alles waarin `boffen’ voorkomt heeft mijn sympathie, misschien ook omdat mij moeder het zo vaak zei: “We boffen toch maar, jongen.” Ging altijd om kleine dingen. Ze sprak het woord lekker uit. Het woord bofte met haar.
In Engeland is `goblin mode’ het Woord van het Jaar geworden. Wil ongeveer zeggen: de boel lekker laten verslonzen, lak hebben aan sociale normen en zo. Het wordt een prettige gesteldheid genoemd, met een verwijzing naar de coronatijd waarin we de hele dag in badjas bleven rondlopen en niet meer naar de kapper gingen. 
Wij hebben daar geen woord voor bedacht. `Covidtokkie’ had gekund of `coronaslons’, maar ja, daarvoor is het nu te laat.
Ik deed daar overigens niet aan mee. Mijn werkkamer is hier in het souterrain, maar bij mijn soms vreemde discipline hoort ook dat ik het gevoel wil hebben dat ik naar mijn werk ga. Dus ik douch en scheer me, kleed me gewoon aan, ik ben ook directeur van mijn eenmansbedrijf en vind dat ik goede voorbeeld moet geven.
Nu ik het Engelse woord ken, betreur ik het een beetje. Had misschien best iets gehad, een week lang in pyjamabroek werken en met hetzelfde T-shirt aan. Ineens heb ik er zin. Raar hoor, heimwee hebben naar iets wat ik niet deed.