Last

Om de zoveel tijd lees je dat het steeds normaler wordt dat je in een restaurant om een doggybag vraagt, dus dat je wat je niet hebt opgegeten in een zakje mee naar huis krijgt, voor de hond, ook als je geen hond hebt. In Amerika is het de gewoonste zaak van de wereld, maar ja, Nederland is Amerika niet, en we kunnen niet zo uit de voeten met toestanden die we Amerikaanse toestanden noemen. Ook niet met Italiaanse toestanden trouwens.
Ik wist niet dat het vak bestond, maar Patrick Wessels is consumentenpsycholoog en hij zegt dat we bang zijn voor ongemakkelijke situaties. En zo’n situatie kan er ontstaan als je vraagt of je de halve schnitzel mee naar huis mag nemen.
Nog nooit heb ik om een doggybag gevraagd, maar ik ben dan ook als de dood voor ongemakkelijke situaties. En ik ben ook niet in staat te denken: ik heb er toch voor betááld!
Het vervult me met lichte zelfhaar dat ik nog steeds een beetje bedeesd ben in restaurants. Komt door mijn opvoeding. Mijn ouders waren verlegen mensen en wilden nooit iemand `tot last’ zijn. Heb ik overgenomen. “Heeft u misschien bestek voor mij?” Simpele vraag die ik nooit als man van de wereld stel, terwijl er heus wel een man van de wereld in me huist. De ober brengt het bestek, ik zeg: “Heel fijn. Dank u.” Of: als na drie kwartier de slappe tomatensoep arriveert en de ober een uurtje later komt informeren of die gesmaakt heeft, is mijn prijzende antwoord langer dan de plichtmatige vraag. Wil ik graag mee ophouden, maar het gaat me te ver er een cursus voor te volgen. Moet op eigen kracht kunnen. Gaat ook wel lukken, maar ik ben nog ver weg van de vraag of de ober driekwart van de sorbet alsjeblieft in een zakje wil doen voor de hond.