Loods

De reisbranche heeft het moeilijk, net zoals veel branches. Wie eigenlijk niet? Maar de reisbranche zit met het vakantiegevoel in haar maag, niet het vakantiegevoel van de branche zelf, nee, dat van de consument. Is er nauwelijks. Ja, wel vakantiebehoefte, hou op zeg, maar bij een behoefte hoort ook een gevoel. Nu is het alleen maar naar de sneeuw en naar de zon, graag zo ver weg mogelijk. Maar die sneeuw ligt érgens, de zon schijnt érgens, en de reisbranche wil graag dat de consument daar iets bij voelt. Is iets anders dan behoefte.
Ik wist het niet, maar ook weer wel: normaal zou er nu de grote vakantiebeurs in Utrecht zijn, voor mensen die qua vakantiegevoel beetje met de handen in het haar zitten. Het popelt wel ergens, maar is nog niet voelbaar genoeg. 
Langzamerhand kom ik bij een woord terecht waarover ik het vaker heb gehad. Een woord voor een verschijnsel waarmee ik alleen maar hoogst omzichtig uit de voeten kan. Voorpret.
De reisbranche wil voorpret veroorzaken. Is begrijpelijk. In de verzekeringsbranche spreekt men van overlijden en van vooroverlijden. Voor jou als verzekerde is het verschil niet essentieel: je bent dood. Pret is iets anders dan dood, maar wat is het verschil tussen pret en voorpret? Misschien ga ik te kort door de bocht, maar is pret niet altijd pret, of het nu voor- of napret is? 
Alleen in een ongunstig geval is voorpret iets anders dan de uiteindelijke pret: als die uiteindelijke pret er niet voor 100% is. Je hebt een appartement geboekt aan een zonnige kust en komt terecht in een soort loods met uitzicht op een terrein waar autobanden liggen opgeslagen. De relatie tussen voorpret en pret is dan schraal. 
Thuispret bestaat volgens mij ook.