Luchtvochtigheid

Soms voel ik me een spelbreker als ik zeg dat ik het niet héél erg warm heb. Dat is wel zo, maar ik heb geen behoefte dat te bekennen, wat ook komt doordat ik er nauwelijks last van heb. Ik moet het stoerder zeggen: ik kan er goed tegen. 
Net zoals ik me nog nooit in mijn leven heb verveeld, heb ik ook nog nooit klachten over de warmte gevoeld. Nou ja, één keer, ver weg, in het grensgebied tussen Tibet en Nepal, een niemandsland waar af en toe grote of kleine rotsblokken van grote hoogte naar beneden raasden. De vrachtauto waarin ik werd vervoerd, kon daarom niet meer verder. Ik kreeg een zeer bejaarde Chinees op mijn rug, het was nog 7 kilometer lopen naar een grensstadje en een jongetje dat uit het niets opdook, rende hard voor me uit met mijn bagage. Het was zo warm dat de oude Chinees de hele tijd van me af gleed en vaak kon ik niets zien omdat het zweet ook in mijn ogen zat. Het was ook psychisch, zoals dat heet.
Daarvoor en daarna, nooit. Paar keer per dag zeg ik dat mijn werkkamer lekker koel is. Die is immers in een souterrain en de deur naar het binnenplaatsje staat open. Als ik dat allemaal losjes vertel, hoor ik een verwend persoon praten, en misschien ben ik dat ook wel. Als het erg bar wordt, heb ik altijd nog een ventilator, hoewel ik daar waarschijnlijk veel te lang naar moet zoeken. 
Ik lees een interview met een hoogleraar thermofysiologie en die zegt: “De effectiviteit van een ventilator hangt dus af van de omgevingstemperatuur en de temperatuur van de huid, maar ook van hoe goed iemand kan zweten en wat de luchtvochtigheid is.” Ik snap het niet helemaal, maar voel dat er heel wat ballen in de lucht moeten worden gehouden en ja, daarvoor is het te warm.