Lummelen

Ravotten – dat woord schoot me gisterochtend te binnen toen ik hoorde dat het Nationale Buitenspeeldag was. Voor kinderen dus. Op de radio kwam ik vroeg terecht in een discussie over dat buitenspelen. Het ging uiteraard over die spelletjes die games heten, en die kinderen binnenhouden. En over het nut van scouting, `spannende dingen doen in een veilige omgeving’.
Als kind was ik geen onstuitbaar buitenspeler. Ik vond het zo nu en dan leuk, maar bleef toch liever binnen. Toen ik erg jong was, zat ik graag te tekenen en nadat ik had leren schrijven, bedacht ik korte verhaaltjes over een wereld die ik verzon.
Soms kwam er een tante op bezoek die ik hard hoorde vragen wat zo’n kind toch de hele tijd binnen moest. Met zo’n kind bedoelde ze mij, daar viel niet onderuit te komen. En: “Zo’n kind moet lekker kunnen ravotten.”
Mijn moeder die het helemaal niet erg vond als ik zat te tekenen of verhaaltjes te schrijven, had geen zin het lang over deze kwestie met de hard pratende tante te hebben, en zei dan: “Ja, ga maar eens buiten spelen.”
En terwijl ik de deur uit ging, dacht ik na over dat ravotten, lékker ravotten om precies te zijn. Hoe ging dat in zijn werk? Natuurlijk speelde ik met schoolvriendjes cowboytje en indiaantje, wat toen nog gewoon kon. Het was een ernstig spel over recht en onrecht, goed en kwaad, en als je niet uitkeek, werd je doodgeschoten, en als je dat laatste niet in de gaten had, kreeg je het wel te horen: “Jij bent dood!” Maar volgens mij was dat allemaal niet lekker ravotten.
Vanwege de Nationale Buitenspeeldag slenterde ik gisteren wat door de straten, zoals toen. Lummelen, heet dat. Lekker ravotten leek me ook wel wat, maar ja, bij wie bel je dan aan?