Meer

Het regent onbarmhartig, zaterdag, maar het meisje van de kaaskraam heeft iedere seconde zin in de dag. Zo kun je eruitzien en dat doet ze. Ze moet er zo veel bij praten dat ik haar niet helemaal volg, maar dat vindt ze geen probleem. Niets is een probleem en het stemt monter soms mensen tegen te komen die dat zeker weten. “Anders nog iets? Ik heb er een leuk geitenkaasje bij. Komt van een zorgboerderij.” 
Vind het ineens bij de dag horen, dat geitenkaasje, en knik hebberig.
Tijdens het afrekenen geeft ze me twee zakjes: “Krijgt u erbij. Bloemzaad.” Ze ziet dat ik beetje bedremmeld ben, en voegt eraan toe: “Kunt u gaan zaaien.” Wordt niet vaak tegen me gezegd. Terwijl ik naar huis loop, vraag ik me af: “Waar?”
In een hoek van het stille binnenplaatsje waarop ik uitkijk, staat een grote groene zak met daarop de woorden `Universele potgrond’. Ik weet niet van wie die is, en zie geen direct doel, want niemand heeft hier een tuin. Dagelijks lees ik die woorden, `Universele potgrond’. Ze zeggen dat er altijd meer is dan ik zie.
De twee zakjes bloemzaad liggen op mijn bureau. Misschien gaf het kaasmeisje me die, zoals de slager uit mijn kindertijd me een plakje worst toe stopte, de vrouw van de slager om precies te zijn, door ons Oma Vleesje genoemd. Ik hield er niet van, maar het plezier dat Oma Vleesje me wilde doen, zorgde voor een goed humeur. Mijn moeder zei: “Zo’n lieve vrouw, Oma Vleesje.” 
Kort daarna, misschien zeven jaar later, hoorde ik voor het eerst Bob Dylan die gisteren tachtig werd. Hij zaaide veranderingen in mijn leven waaraan ik dagelijks denk. Dat je met woorden je eigen wereld kunt maken. Daar gebeurt het! 
Alles hangt samen, niets is lang geleden.