Meppen

Waar ik het aan het einde van vorig jaar (lekker om dat te zeggen, 4 dagen geleden, maar toch vórig jaar) een beetje genoeg van kreeg waren alle terugblikken en lijstjes. Ik moet niet zeggen dat ik er genoeg van kreeg, want kon het allemaal overslaan, maar dat deed ik niet, bang dat ik toch iets gemist had wat ik niet had mogen missen. En dat ik me moest voornemen in 2021 beter op te letten.
Nu struikel ik over de vooruitblikken en lees ik om de haverklap waarop mensen zich verheugen, en niet zomaar mensen zoals u en ik, nee, mensen die het kunnen weten. Ik denk dan: rustig aan alsjeblieft, eerst de kerstboom opruimen, beetje wennen aan januari, een maand die lijkt op kleren waarin je niet op je gemakt voelt. Ik kan me niet al bezighouden met wat er allemaal gaat gebeuren in het leven om me heen, behalve de vaccinatie natuurlijk, ik heb nog even mijn handen vol aan mijn eigen koers.
Zaterdagmiddag kocht ik scheermesjes, 10 stuks. Als die op zijn, is het bijna lente. Ja, dat denk ik dan wél, ook een soort vooruitkijken. En daar kan ik me trouwens ook op verheugen, vooral op meer licht.
Ik las ook al wat we dit jaar gaan eten. De trends, bedoel ik. We doen meer met kamille en ansjovis, om maar eens wat te noemen, niet in combinatie trouwens. Soesjes! En de héle vis, dus ook het hart en de schubben. Vaak is het prettig tegen jezelf te zeggen dat je ergens niet aan hoeft te denken.
Hoewel ik ook de komende twaalf maanden minder vlees ga eten, neem ik toch met belangstelling kennis van de smashburger. Je moet het vlees op de bakplaat enorm plat meppen. Krijg je `supersappige’ burgers. Waarom ben ik toch zo gevoelig voor `supersappig’? Zal ook wel met lente te maken hebben.