Nest

Lelijke plekken kunnen me fascineren. We leven in een prachtig land, maar er zijn veel lelijke plekken, wat niet erg is, want daardoor worden de mooie nog mooier. Als ik op een lelijke plek sta en om me heen kijk, zoek ik altijd naar iets waardoor die plek wat minder lelijk is. Meestal vind ik dat wel en daarover kan ik dan zeer tevreden zijn. Dat komt doordat ik de behoefte heb zo vaak mogelijk te denken: zo erg is het allemaal niet. Bij die behoefte heb ik permanent baat, ook buiten de lelijke plekken om.
Ik heb een lijstje van lelijke steden waar ik dus graag doorheen loop. Heerlen staat hoog op dat lijstje. Het aantrekkelijke van die stad is dat mijn moeder er geboren is, ver weg in de vorige eeuw. Mijn moeder is er niet meer, maar namens haar volg ik altijd belangstellend berichtgeving over die stad. 
Gisteren las ik dat ze daar veel last hebben van duiven en dat daarom het plan is gerezen anticonceptie in het voer te doen. Mensen in Heerlen moeten immers om de haverklap hun stoepjes en gesloten terrassen poetsen. Als het werkt, ben ik bang dat deze gang van zaken elders wordt overgenomen. 
Begint het probleem niet met het voer waarvoor ze daar in Heerlen zorgen? Duiven zijn heel goed in staat zichzelf in leven te houden. Je krijgt dan ook een natuurlijke selectie.
Maar ik heb makkelijk praten. Ik noteer dit terwijl op het binnenplaatsje voor mijn raam een merel al een tijdje bezig is materiaal te verzamelen voor een nest hoog in de begroeiing op een van de muren die het binnenplaatsje begrenzen. De merel moet hard werken, maar doet dat volgens mij met een goed humeur. We kijken elkaar soms aan.
En ik denk aan de duiven in Heerlen. Ja, aan de schoonheid van duiven.