Net

Veel te veel mensen vinden dat hun directe omgeving uitsluitend van hen is. Ze vullen die op met geluid, met snelheid, met, laat ik het samenvatten, onontkoombare aanwezigheid. De bellers, de hufters op de weg, we kennen ze, sommigen van ons zijn het zelf, en er is één groep die vaak ongenoemd blijft: de recreanten. Als het weer wat zonniger wordt, zien en horen we ze op onze terrassen en stranden, maar die bedoel ik nu niet, wel de sportieve fietsers die vooral op zondagochtenden ineens opdoemen en je schreeuwend van de weg maaien. Het gaat zo snel dat je niet eens in de gaten hebt wat er precies gebeurt. 
Laatst stak ik over met een kind dat net kon lopen, en toen moesten een stuk of zes fietsers stoppen. Ze begonnen woedend naar me te schreeuwen. Ik wilde best iets terug schreeuwen maar wist niet zo gauw wat. Een van de nadelen van mijn opvoeding is dat mijn ouders altijd zeiden dat je iedereen moest proberen te begrijpen voordat je ging oordelen.
Ik lees dat boswachters crossers die op motoren en ik hoop ook op crossfietsen door de bossen razen, op plekken waar dat niet de bedoeling is, met vangnetten en touwen te pakken willen nemen. Het is een nogal ingewikkelde constructie waarbij ook heel wat personeel komt kijken, maar ik ben er toch een groot voorstander van. Misschien kan er een kleinere uitvoering op fietspaden in het spitsuur een sturende rol gaan spelen: fel voortjakkerende fietsers met een koptelefoon en rugzakje, hup het net in, en graag even op een zichtbare plaats laten hangen. Nog niet zo lang geleden dacht ik aan boetes en nuttige taakstraffen, maar nee, een openbare correctie snijdt meer hout. En dus ook voor die racefietsrijders op stille vrije dagen.