Offerte

Er zijn graag pratende mensen aan wie meteen te merkt dat ze het gesprek langzaam naar een onderwerp voeren waarmee je niet uit de voeten kan. Taxichauffeurs zijn er sterk in, ook vaklieden die in huis iets komen herstellen.
Paar dagen geleden een schilder. Hij zou een compacte, beetje mollige broer van Louis van Gaal kunnen zijn, maar dat was hij niet. Hij had een klembord bij zich waarin een blocnote vastzat, en een tablet
Doel van zijn komst stelde hij nog even uit, bekijken van de achterkant van het huis. Eerst wilde hij gezellig praten, vooral over de wijk van de stad waar hij sinds kort woonde, een paradijs op aarde, waar het op zondagen nog gewoon zondag is. Hij bedoelde niet zo druk als waar ik woonde. Hij liet foto’s op zijn mobieltje zien en ook een filmpje van een bootje dat kalm voorbij voer. Ik prees het allemaal enorm, wat dat doe je dan.
Na een halfuurtje gingen we naar de achterkant. Die bezag hij zorgelijk. Leek alsof sommige plekken hem pijn deden. Hij maakte geen notities, wel foto’s.
Toen we weer binnen waren, zei ik dat er eerder al twee schilders een offerte hadden beloofd, maar die kwam nooit. Ik vroeg of dat aan het huis ligt.
Nee, dat was niet zo. Personeelstekort! Hij had er gelukkig geen last van. Wel wees hij op de gestegen prijzen voor verf. Schuld van de oorlog in Oekraïne. Hoe het bruggetje tot stand kwam, geen idee, maar ineens waren we bij de staat van het land terechtgekomen. Die is hopeloos, aldus de vakman. Vol is vol. “Er moet alle ruimte zijn voor mensen zoals u, die het land hielpen opbouwen.”
Prima moment te vragen wanneer ik de offerte mocht verwachten.
Na zijn vertrek piekerde ik lang over mijn rol in de opbouw van het land.