Ongedwongen

Blijf ik een fascinerend woord vinden: vrijetijdskleding. In mijn jeugd was dat voor mannen vooral een vrolijk geruit overhemd. Voor vrouwen weet ik het niet meer, maar die hadden, geloof ik, geen vrije tijd, ook niet in hun vrije tijd. 
Ik kom erop nu onze premier zijn jaarlijkse heidag heeft laten organiseren. Voor het kabinet dus. Ik zag de bewindspersonen in vrijetijdskleding, want die is verplicht. Zo’n verplichting lijkt me lastig, ik zou meteen zenuwachtig worden: in hoeverre draag ik met mijn kleren uit dat het menens is met mijn vrije tijd. Veel gymschoenen. Vond ik er iemand minder overtuigend uitzien?
Nee, niet echt. 
Op de heidag moest het allemaal zeer ontspannen moet zijn. Ook verplicht. Ongedwongen – dat is het woord. 
Zo praten ze over de grote lijnen van het nieuwe politieke jaar. 2019 begint op te schieten. 
Voltrok zich allemaal in Oisterwijk, een oerdegelijke plek, wat vooral door de meubels komt. Als ik in mijn late puberteit met een meisje mee moest naar haar ouders en in een Oisterwijk-interieur terechtkwam, wist ik dat ik kansloos was. 
Vrijetijdskleding en nieuwe gymschoenen in Oisterwijk (ook worstenbroodjes!), allemaal hartstikke goed bedoeld, maar ik verwacht de komende tijd weinig vlammen in de pan. 
Als ik de premier was, zou ik die heidag een beetje stil gehouden hebben, want niemand denkt dat er door zo’n bijeenkomst veel goed gaat komen. 
Was een prima idee geweest als ze André van Duin en Janny van der Heijden langs hadden laten komen. Uiterst ongedwongen mensen. In hun programma Denkend aan Hollandwas vast plaats voor de heidag. En dan wisten wij dat we ons geen zorgen over wát dan ook hoefden te maken, zéker tot de aankomst van Sinterklaas.