Opera’s

Lang geleden dat ik gekampeerd heb. Van die vakanties herinner ik me dat ik enorm kon mijmeren over mijn eigen bed, een douche die alleen voor mij was, en een simpele fauteuil waarin je een boek kon zitten lezen, zonder dat er de hele tijd mensen voorbij liepen met een toiletrol onder de arm en ook nog uit op een praatje. Die dagdromen maakten veel kampeermomenten zacht aantrekkelijk.
Heb het nu ook. Je ergens op verheugen is aangenaam. Dat ik me voorstel dat ik een broek ga kopen, niet aan een loket, nee, gewoon binnen, slap praatje me de eigenaar en daarna het pashok in. Ik noem nu speciaal het kopen van een broek, omdat ik dat een geestdodende bezigheid vind, vooral mijn kleine avonturen in het pashok. Maar toch, nu kan ik er zin in hebben. Als ik geklaag hoor over de beperkingen en vaccinatiesnelheid, best beklagenswaardig, ga ik op volle kracht aan de broekenwinkel denken.
Heb het niet eens over de boekhandel, die oase van rust en wijsheid in de buurt. Bijna te makkelijk om daar in gedachten door rond te lopen. Nee, het moet iets zijn wat je in normale omstandigheden geen topbelevenis vindt. Ja, de kapper. Ik heb een ontzettend aardige kapper die tamelijk hard muziek uit opera’s draait en behalve me knipt, ook spirituele levenslessen geeft, maar toch zie er altijd tegenop omdat ik weet dat ik bekaf zijn pand verlaat.
Nu zie ik er naar uit, want als ik in de spiegel kijk, meestal met tegenzin, denk ik de laatste dagen telkens: wel érg veel haar. Kan er zelf de schaar in zetten, maar dat is niet goed, ook niet voor mijn omgeving. Mijn charmante buurvrouw belde vorige week aan. Ze hadden een kapper aan huis. Ik mocht ook. Aanbod overviel me te zeer. Lukte me niet.