Oprecht

Eergisteren was het Moederdag. Zijn er moeders die alweer reikhalzend uitzien naar de Moederdag van volgend jaar? Ik lees een artikel over wenskaarten. Ik zie ze in veel winkels staan. Voor Moederdag had ik er een kunnen kopen met daarop gedrukt `Wat ben ik blij met een moeder zoals jij’. Mijn moeder leeft helaas niet meer, maar zo’n kaart had haar vreemd verrast, vooral de gedrukte woorden: “Had je geen tijd die er zelf op te schrijven?” Mijn moeder was geen zeurpiet, maar ze hield niet van onzin.
Daarover verbaas ik me ook altijd als ik die wenskaarten zie. Ze zijn geordend naar evenement: verjaardag, geboorte kind,  huwelijksfeest, dood – waarschijnlijk zijn er levens die kort door de bocht zo samen te vatten zijn. Maar ook examen en jubileum. 
Als kind voelde ik al verzet tegen zo’n kaart. Dat kwam door een die mijn moeder ontving toen haar vader was overleden. `Met oprechte deelneming’ stond erop. Ik vroeg wat deelneming betekende. En wat ze bedoelden met oprecht. Daarna verzonk ik in doodlopend gepieker.
In het artikel lees ik ook over de kaarten die met Valentijnsdag razend populair zijn, met bijvoorbeeld daarop: `Zullen we samen stoute dingen doen?’ Kuier ik met zo’n kaart naar de brievenbus?
Om nog maar te zwijgen van: `Retteketet, ik wil met jou naar bed’. Stel dat ik die zou sturen naar iemand met wie ik dat wil, maar die er op dat moment helemaal niet van gediend is, nou, dan kon ik het waarschijnlijk voorgoed vergeten, vooral door dat `Retteketet’.
Ik stel me ineens een drukdrukke zoon voor die per ongeluk nonchalant een verkeerde kaart uit het rek greep en zijn dommelende moeder in verpleeghuis Avondzon laat weten: `Retteketet, ik wil met jou naar bed.’