Overlast

Graag luister ik op zondagmorgen naar het radioprogramma Vroege Vogels. Ik woon niet in de vrije natuur, maar dan heb ik het gevoel dat ik dat wel doe. Blij ben ik altijd met de berichten van luisteraars. Ze vertellen wat hun is opgevallen in tuin of andere directe omgeving, een dier, een bloem.
Vanuit mijn werkkamer kijk ik uit op een binnenplaatsje. Op een begrenzende muur groeit een klimop waarin een merelechtpaar ieder voorjaar een nest bouwt. Ik denk dat het altijd hetzelfde echtpaar is, maar dat weet ik niet zeker, ik weet niet eens of vaste relaties onder merels gebruikelijk zijn. Ik zou er graag over in Vroege Vogels berichten, maar waarschijnlijk is het niet bijzonder genoeg. Terwijl ik het hartstikke bijzonder vind, wat ook komt doordat er binnen mijn blikveld weinig van dit soort natuur is.
Ja, muizen, maar die mogen waarschijnlijk niet meedoen in Vroege Vogels. Ze zitten in de categorie Overlast. Hoeveel er hier in huis wonen, geen idee. Ik zie er altijd maar één, in de keuken, wanneer het héél stil is. 
Afgelopen weekend las ik een artikel over de bestrijding van knaagdieren en daarin staat dat als je één muis ziet, je er tien hebt. Best veel, tien, maar ze treden nooit gezamenlijk op. Ja, ik zou ze moeten bestrijden, maar daar ben ik niet goed in. Met gif mag het gelukkig niet meer. Ik heb weleens zo’n `muisvriendelijk’ kooitje geplaatst. Je vangt de muis erin en daarna laat je die buitenshuis los. In het artikel las ik dat deze gang van zaken muizen zo veel stress geven dat ze daaraan doodgaan.
Beste is de ouderwetse klapval. Maar ja.
Je kunt leren leven met iets wat lastig kan zijn. Van sommige mensen heb ik ook last, maar ik lok ze niet in een grote klapval.