Pilletje

Het is twintig jaar geleden dat ik rijexamen deed. Een paar keer, theorie en praktijk. Een van de examinatoren zei: “U denkt te veel na.” Daarom lukte het telkens niet. Bij het theorie-examen zat trouwens geen examinator, maar daarbij voelde ik zelf dat ik te veel nadacht. Ik noem een voorbeeld: op de snelweg staat in de rijstrook ernaast, het deel waarover je niet mag rijden, een kapotte auto. Tegen de het linker portier staat een vrouw geleund, ze kijkt waar de hulpverlening blijft. De vraag is of ze daar goed staat of juist niet. Het antwoord is nee, want het is daar best gevaarlijk met al dat voorbij razend verkeer, maar de antwoordtijd was al voorbij voordat ik aan dat antwoord toekwam, terwijl ik het wel wist. Maar ik zat naar die vrouw te kijken en vroeg me af wat er met die auto was, ze keek allerminst bezorgd.
Ik meen me te herinneren dat ik het theorie-examen minstens drie keer heb gedaan, wat best raar is. De vraag die ik me nu stel, is of ik een spiekvest zou hebben aangeschaft. Die bestonden toen niet, maar nu wel, listige kleding met een cameraatje en een piepklein oortje. Het maakt directeur Pechtold kwaad. Hij zegt dat de georganiseerde misdaad die spiekvesten produceert, daarom zijn ze niet goedkoop.
Het theorie-examen haalde ik uiteindelijk nadat ik een bevriend psychiater had gevraagd of hij me een pilletje kon geven dat ervoor zorgde dat ik niet kon nadenken. Deed hij. 
Ik herinner me niet eens dat ik het examen gedaan heb, maar was wel geslaagd. In de kantine van het naargeestige CBR-gebouw ben ik daarna in slaap gevallen, aan een formica tafeltje. Toen ik wakker werd, zag ik dat mijn hoofd naast een sanseveria rustte. Langzaam daalde de triomf in.