Potlood

Voor het eerst in mijn leven maak ik vandaag niet mijn wandeling vol landsbelang naar het stemlokaal. Ben niet thuis en mijn buurman stemt namens mij, op de partij van mijn voorkeur uiteraard, op nummer 2 van de lijst. Sinds onze lagere schooljaren zijn we al vrienden, ik vertrouw hem door en door. Maar ik weet ook dat hij altijd een beetje voor me wil zorgen. Daarom zou het best kunnen dat hij in het stemhokje denkt: nee, voor zijn en ons aller bestwil kies ik toch voor een partij die meer hout snijdt. Misschien denkt hij er wel bij: later zal hij me dankbaar zijn!
Heb er nooit tegen gekund als iemand zei dat iets voor mijn eigen bestwil was, vooral omdat ik dat dan zelf helemaal niet wilde. En het zinnetje `Later zul je me dankbaar zijn’ is goedbedoeld, maar staat toch op mijn zwarte lijst. Tot een paar jaar terug was dat een kort lijstje, maar het wordt de laatste tijd steeds langer. `Dat doe je toch niet’ staat er ook op.
Maar ik kan mijn vriend natuurlijk niet vragen of hij een fotootje maakt van zijn hand die met het rode potlood in de weer is. Of een selfie met ingevuld stembiljet. Het mag waarschijnlijk niet eens, fotograferen en filmen in het stemlokaal. Het landsbelang verdraagt dat niet.
Dat rode potlood! Ik begrijp dat je dat in sommige gemeenten mee naar huis mag nemen. Het is natuurlijk een historisch potlood! Een souvenir uit het jaar waarin ons land nauwelijks in beweging te krijgen is! Mijn buurman mag natuurlijk maar met één potlood stemmen, namens zichzelf en mij, en kan daarna moeilijk het hoofd van het stembureau om nóg een potlood vragen. Ik hoor dat hoofd al zeggen: “Daar kunnen we niet aan beginnen! Had hij zelf maar moeten komen.”
Pittig dagje.