Romantisch

Een linkse vuist – dat hoor ik altijd graag. Ik lees dat de voorzitter van de PvdA, Hans Spekman, en Femke Halsema, voorheen in de top van Groen Links, die vuist graag willen. Femke Halsema heb ik hoog, ook om redenen die ik binnen de beperkte ruimte van dit stukje niet uiteen kan zetten. De heer Spekman en ik komen elkaar weleens tegen en dan groeten we elkaar of we een aangename afspraak hebben zonder dat we ons kunnen herinneren wat die ongeveer behelst. Ik bedoel: er is een soort band. Kan me dus voorstellen dat ik ook aan tafel zat toen het over die vuist ging. Ik was er zelf niet over begonnen, maar dit soort gesprekken hebben ook een stille toeschouwer nodig die instemmend knikt. De partijen moeten nauwer met elkaar samenwerken, hebben ze vastgesteld, maar hoe dat moet, nee, daar heeft niemand een idéé van. Onmiddellijk dringt zich een woord op dat in omstandigheden als deze altijd om aandacht vraagt: draagvlak. Wel een vuist, maar nog geen draagvlak! Daarom is de vuist voorlopig een roepende in de woestijn en is het vooral een romantisch gebaar, iets uit het verleden, toen het maken van een vuist nog de normaalste zaak van de wereld was. Als ik daaraan denk, voel ik uiteraard ook schuldgevoel, want wanneer maakte ik voor het laatst een vuist? Vaak voel ik dat er verontwaardiging in me vlamt, maar wat doe ik ermee? Ik merk dat mijn hand in een vuist verandert, maar er komt geen beweging in. Wel trek ik het gezicht dat bij een vuist hoort, maar daarmee schiet de vuist niets op. Die wil gezien worden!